We keken er al een hele tijd naar uit om weer eens met de trein te gaan reizen. En ondanks dat de trein van Bangkok naar Chiang Mai met een slakkengang zijn weg volgde, was het door het mooie uitzicht onderwegzeker de moeite waard. Het slapen ging ons wel een beetje moeilijk af. Vooral de verlichting die de hele nacht bleef branden, en dus muggen aantrok, was moeilijk om te negeren. En de gordijntjes dichtdoen was ook geen optie, omdat dan de fan (die nog een beetje verkoeling bracht in de warme wagon) niet meer te voelen was. Gelukkig maakte het uitzicht op de volgende dag alles goed. En werden we ook nog eens warm onthaalt door ons lieve vriendinnetje Nadine.

Met een voor ons nieuw vervoersmiddel; de songtao, gingen we naar het guesthouse dat Nadine voor ons geregeld had. Het was heerlijk om sinds lange tijd weer face-to-face met een van onze goede vrienden te kletsen. Tijdens de lunch stopten weook niet met praten en we sprakenaf om 's avonds met de groep van Nadine's vrijwilligersorganisatie een hapje te gaan eten. Het was super gezellig en de avond kwam nog lang niet aan zijn einde. In de resterende dagen met Nadine hebben we genoten van elkaars gezelschap. Nadine heeft ons de do's en don'ts van Chiang Mai uitgelegd.We zijn naar de night market geweest. En naar de bioscoop.

Nadat we afscheid hadden genomen van Nadine, stapten we met drie Franse dames de auto in om aan ons trekking te beginnen. De bedoeling was om eerst 2 uur te gaan lopen, om vervolgens op een olifant te stappen. Maar de plannen werden weer eens gewijzigd. Deze keer niet in ons nadeel, want we mochten direct op degrote olifanten klimmen. Het was voor ons de eerste keer zo dicht bij een olifant. De huid voelt zo gek aan, net rubber met haren erop.

Onze olifant was echt een schatje. De olifant van de Fransen daarentegen was een etter. Die bleef maar in bosjes graaien en water over ze heen gooien. Na deze geweldige tocht staken we met een kooi aan een kabelbaan de rivier over. En toen begon het hiken pas echt.Drie uur lang bergopwaarts. Het was soms afzien, maar eenmaal boven de moeite meer dan waard. Het dorpje en vooral het uitzicht waren geweldig!

Na een douche (een straaltje koud water in het bamboo wc-hokje) zijn we even het primitieve dorpje gaan verkennen. Het is soms onvoorstelbaar hoe mensen wonen en hoe tevreden ze daarmee zijn. Het avondeten werd naast onze slaapruimte bereid door onze gids Dhangue.Samen met zijn dove ‘sous-chef' heeft hij uren boven een pan gestaan en de heerlijkste Thaise curry bereid die we tot dan toe geproefd hadden.

De rest van de avond was gevuld met praten, vage Thaise whiskey drinken, Tom de indiaan die op zijn gitaar speelde, de dove jongen met zijn goocheltrucjes, en een kinderkoortje van schattige kinderen. Toen we eenmaal in bed lagen (een hard matras op de grond met een lekke klamboe eromheen) begon het keihard te stormen. Het was niet normaal hoe hard de donders waren en hoeveel water er naar beneden kwam. Na een tijdje druppelde het zelfs op ons hoofd! De helft van ons bedje was kletsnat. Pas bij het kraaien van de hanen, lukte het ons om onder twee uitegevouwen poncho's in slaap te vallen.

In de ochtend was het net alsof er niks gebeurd was. Het uitzcht bij het ontbijt was adembenemend. We konden ons nu gaan opmaken voor een trekking bergafwaarts. Als wortel werd ons voorgehouden dat we bijde waterval konden gaan zwemmen. Maar eenmaal bij dit mooie stukje natuur aangekomen, werd dit ons verboden. Door de storm was het risico om een steen op je hoofd te krijgen te groot.. Dan maar wat foto's maken. Het enige voordeel van de storm kwam pas bij ons laatste onderdeel (de geplande bamboo rafting was wederom door de storm afgelast), het wild water raften. En wild was het! Zo wild zelfs, dat we er na een tijdje uit werden gehaald, de boot (met ons erbovenop) op de auto moest, om een kilometer verderop weer het water in te gaan. Het was echt kicken op de wilde stukken!

De volgende dagen hebben we echt moeten bijkomen van de voorgaande avonturen. Marktje en tempelbezoeken hier, massage pakken daar.. Heel lui.

Na een beetje research voor de beste weg naar onze volgende bestemming, Laos, kwamen we erachter dat je hier veel te veel moet betalen. Er werd ons weer allerlei ‘all-in' tripjes naar Laos aangeboden, maar deze waren zo absurt duur, dat we besloten het zelf maar te gaan doen met de lokale bussen. Het plaatsje tussen Chiang Mai en de grens is Chiang Rai. Het leek ons de perfecte uitvalsbasis naar Laos. Op zich was dit wel zo, maar het stadje zelf was niet veel aan. Het leek een beetje verlaten en de vele toeristenhotels, cafees en restaurants waren behoorlijk leeg. Het enige wat echt de moeite waard was, wasWatRong Khun, oftwel 'The white temple'.

We hebben al vele tempels gezien, maar niet een zoals deze. Allereerst is deze volledig wit. Maar het meest opvallend is de binnenkant van de tempel. Het eerst wat je ziet is een monnik in kleerhouderszit met het bekende oranje gewaad om. Na een paar keer knipperen met je ogen, zie je echter dat dit een wassen beeld is. En wat het meest bizar was, zijn de schilderingen op de muren. Tussen de mooie sierlijke vormen zien we Batman en ruimteschepen die met lasers ruimtewezens aanvallen. Op een andere muur zien we zelfs een vliegtuig in de, door boze draken omringde, Twin Towers vliegen. En dan weer Spiderman! Het is heel jammer dat we geen foto's mochten maken, want waarschijnlijk is het moeilijk te geloven. De enige verklaring voor deze aparte muurschilderingen die wij kunnen bedenken is dat deze tempel pasvier jaar oud is en de gebeurtenissen uit deze tijd wil beschrijven voor de toekomst. De achterliggende gedachte blijft ons bezighouden.

Na de belevenissen in Thailand zijn we helemaal klaar om weer een nieuw land te gaan verkennen. Vanaf Chiang Rai vertrekken we met de local bus naar het grensstadje Chiang Khong om daar de ferry te pakken naar de overkant. Waar we de beslissing zullen maken om naar het niet toeristische noorden (Luang Nam Tha) of met de rest van het backpack volk naar het veelbelovende zuiden (Luang Prabang) te trekken.