We zijn deze keer met de lokale bus naar de grens vertrokken. Altijd een spannend avontuur en daar waren we wel aan toe. De busrit was gek, we zaten tussen de locals en hebben voor een rit van drie uur een schijntje betaald. Top! Bij de grens aangekomen werd het wat stressvoller, maar niet minder leuk. We moesten met een kano de Mekong rivier over om in Laos te komen. Een schommelende kano in- en uitstappen met een volle backpack en een extra tas is een hele kunst. We waren echt een stel onhandige malloten.

Aan land gekomen werden we door een man richting de douane geleid. We zagen al meteen dat het er hier niet statig aan toegaat en als dezelfde man dan zegt; ‘Zet je backpack lekker neer, rust maar een beetje, je bent nu in Laos. Hier gaat alles héél relaxed', zien we meteen wat voor land dit is. Na een nieuwe stempel in onze paspoorten konden we kiezen of we met de slowboat (inclusief stroom toeristen) naar Luang Prabang, of met een minibusje naar het rustige noorden verder zouden reizen.

Het werd het minibusje en daarmee de misselijkste rit die we tot nu toe meegemaakt hebben. De rit zou vier uur duren en na de eerste dertig minuten waren we al misselijk. Het noorden van Laos bestaat volledig uit bergen en jungle, wat voor een verpletterend uitzicht zorgt. Maar de wegen zijn verwaarloosd en bestaan voornamelijk uit bochten en kuilen.

De chauffeur wilde het tempo hoog houden, maar kon elke keer weer op zijn rem stappen om een kuil te ontwijken. We werden letterlijk van links naar rechts, en van voor naar achter geschommeld. Het leek wel een achtbaan, die niet meer leek te stoppen. Vooral de Kiwi die bij ons in het busje zat, had het niet meer en moest om de zoveel tijd zijn maag legen in de berm.

Eenmaal aangekomen in het stadje, komen we er al gauw achter dat het niet echt een stadje te noemen is. Wat zo groot lijkt op de kaart is in werkelijkheid net een straat uit een western. Een rechte stoffige straat met aan beide kanten guest houses, restaurants en winkeltjes. Het is dan ook niet moeilijk een slaapplaats te vinden en al gauw hebben we een luxe kamer voor maar 60.000 Kip (6 Euro)per nacht. Het is hier erg rustig en de backpackers die er zijn kom je overal tegen. De mensen komen hier om de omgeving te verkennen en zijn dus veel weg. Zo ook wij. We hebben de 2^de dag een motorbike gehuurd, onze backpacks achtergelaten, en zijn met een klein rugzakje verder naar het noorden getrokken. De 60 kilometer lange rit naar Muang Sing was geweldig en we hebben erg genoten van de dingen die we onderweg tegen zijn gekomen.

In Muang Sing kwamen we weer hetzelfde selecte gezelschap tegen. Het dorpje is nog kleiner dan het eerder genoemde Luang Nam Tha. Naast het ‘Good View restaurant' (waar we onder het genot van een prachtig uitzicht over de rijstvelden hebben gegeten) en het gezellige café op de hoek, is er hier niet veel te doen. Na een nachtje in een van kakkerlakken vergeven hotelkamer dus maar vroeg weer weg.

We waren goed en wel onderweg naar wat bergdorpjes tegen China aan, toen het begon te hozen. Snel poncho´s aan, helmkleppen dicht, en gauw weer verder. Nienke die op dat moment de scooter bestuurde, had niet door dat we de (voor buitenlanders gesloten) grens al naderden en hoorde de waarschuwingskreten niet. In niemandsland, vlak voor de grens van China, sprong er uiteindelijk een douanier voor ons. We maakten de boze grenswachters snel duidelijk dat het niet onze bedoeling was door te rijden en ze lieten ons gelukkig met rust. Joey beweerde dat als we doorgereden waren, we in het ergste geval zelfs neergeschoten hadden kunnen worden. Dat was een beetje overdreven.
Door deze ervaring en de harde regen besloten we toch maar terug te gaan naar Luang Nam Tha.

Een dag na onze scooterrit verlieten we het rustige stadje en reisden af naar het zuidelijker gelegen Luang Prabang. Voorbereid op weer een helse rit hebben we goed ontbeten en genoeg hapjes voor onderweg gekocht. We vertrokken om 8 uur 's ochtends met de tuktuk naar het busstation om in een al overvol minibusje te stappen. Van te voren had het touringbureau ons vertelt dat de wegen richting Luang Prabang veel beter zouden zijn. Al snel kwamen we erachter dat dit alleen voor de eerste 20 kilometer gold. De wegen zaten weer vol kuilen en diepe gaten en onderweg heeft het volgeladen busje veel te verduren gehad. Na 300 km hoorden we opeens een luide ´klink´ en bleek een deel van de rem eraf gevallen te zijn. Fijn! We dachten er wel even te zitten. Maar in plaats van iemand te bellen, stak onze chauffeur een sigaretje op, nam een teug whiskey en begon te knutselen. Met een ladinkje oude remblokjes lukte het hem binnen een half uurtje de remmen weer aan de praat te krijgen.

Na nog een flinke teug whiskey vervolgden we onze weg en kwamen we na een rit van 9 uur aan in Luang Prabang. Waar we van plan zijn nog wel even te zitten voor we de weg weer opgaan. ;)