Sabaydee!

Na het zware afscheid van het kleine paradijsje Vang Vieng, stapten we op een heel oude local bus naar de hoofdstad van Laos, Vientiane.

De busrit verliep de eerste uurtjes voorspoedig, maar plotseling klonk er een harde knal en roken we een brandlucht. ‘Het zal toch niet weer', zeiden we. Maar jawel, we hadden voor de tweede keer panne met een bus in Laos. Nadat iedereen de bus verlaten had, konden we met eigen ogen zien wat er mis was. De verbindingsstang tussen de voorwielen was aan één kant losgeraakt. Doordat de wegen hier zo afgelegen zijn, hebben de meeste chauffeurs genoeg kennis over hun wagen om weer snel de weg op te kunnen, bij een mankement. De onze maakte de losgeraakte stang vast met één van de moeren uit het rechtervoorwiel. Met een het-zal-allemaal-wel-goed-komen-gevoel stapten we de bus weer in.

Ongedeerd kwamen we in Vientiane aan en gingen snel op zoek naar een guest house. Degene die we eerder hadden opgezocht zat al vol, en de omliggenden waren te duur. Zeven guest houses later konden we eindelijk onze zware backpacks afdoen en neerploffen op een keihard bed. Alle restaurants en bars op loopafstand, dus we hadden niks te klagen.

Tijdens een wandeling langs de (ons achtervolgende) Mekong rivier met aan de overkant Thailand, gebeurde er wel iets geks. Voor ons liep een als-meisje-uitziende jongen met een mandje vol kauwgom om te verkopen. Nadat we hem/haar vriendelijk afwezen, ging ‘ie vlak voor Joey lopen en greep hem volop in zijn kruis! Na even perplex te staan, duwde hij de she-boy weg. Het was zo verwarrend: Moet je nou een klap verkopen, of sla je dan een vrouw? Gelukkig rende het snel weg..

De volgende dag zijn we per fiets de stad gaan verkennen. We fietsten via de oudste pagode That Dam naar de Arc de Triomph-look-a-like, Patuxai. We waren er sneller dan verwacht en besloten nog even de gouden That Luang pagode mee te pikken. Via het Unknown Soldiers Monument en een Boedhistisch park kwamen we terecht bij de Morning Market, het busstation (waar we info over de bus naar Thailand bemachtigden) en de aangrenzende Mall. Het winkelcentrum viel zwaar tegen en we zaten dan ook weer snel op de fiets naar de oudste tempel Wat Sisaket.

Zo hadden we in één dag de belangrijkste sights van Vientiane gezien. Het was allemaal best mooi, maar over het algemeen zal deze stad geen langblijvende herinnering zijn. Het echte ‘Laos-gevoel' hadden we toch meer in het noorden van het land.

Morgenochtend vertrekken we per local bus naar de Friendship Bridge, waar we de oversteek maken naar Thailand. Deze keer het oosten en dus voor ons nog onbekende deel van dit prachtige land.