Vanaf de westkust zijn we een week geleden met een luxe slaapbus naar de oostkust gereden. Om tegen alle adviezen in, te kijken of we de paradijselijke Perhentian Islands in het oosten van Maleisie konden bezoeken. Na een rit van zes uur kwamen we om 04:00 uur aan in Kota Bharu. Als een stel zombies met een missie gingen we op zoek naar het guesthouse. Logischerwijs was daar nog niemand wakker, dus hebben we onze tijd nuttig besteed door onze ouders te mailen in de Mc*. Een paar uur en twee pannenkoeken en koppen thee later, konden we terecht in het guesthouse van Cham en Betty, waar we een zeer prettig verblijf zouden hebben.

Onze eerste dag in Kota Bharu hebben we besteed met researchen voor het vervolg van de reis. Op Penang zei de één namelijk dat de Perhentian Islands al gesloten waren, de ander dat ze nog gewoon te bezoeken waren. Rondvragen, resorts op de eilanden emailen en busroutes en tijden bekijken dus. Al snel kwamen we erachter dat de eilanden tot eind oktober open zouden zijn en dat de mensen in Penang dus niet wisten waar ze het over hadden (heel apart..).

De volgende ochtend stonden we vroeg op om slechts met twee kleine rugzakjes (de zware backpacks bij het GH achterlatend) om vanaf het busstation de bus naar Kuala Besar te pakken. Na een hobbelige rit van 2 uur konden we overstappen op de speedboot die ons in een razend tempo naar het paradijs van de Perhentians bracht.

Het is er prachtig! De eilanden zijn klein en bestaan vooral uit jungle. Er zijn dan ook geen wegen, dus naast de boten geen andere vervoersmogelijkheden. De ferry (speedboot) vaart ons langs verschillende delen van de twee eilanden om passagiers af te zetten. Als laatste stopte hij op de plek waar wij zouden verblijven, Long beach op Kecil. Dat bij aankomst in vergelijking met de stranden waar we langs zijn gevaren, duidelijk het goedkopere deel is. Het strand lag vol afval en de accomodaties zagen er zo zo uit. Vol goede moed struinden we over het strand om een slaapplek te zoeken. Na veel dure(!) armoedige, oude chalets vonden we een redelijke die bij binnenkomst toch niet zo redelijk bleek (toen we de beestjes over het kussen zagen lopen). Maar die zorgen voor later, eerst de zee in!

Na een gesprekje met een Nederlands stel die verbleven op het andere eiland, besloten we om na de komende nacht, 's morgen een taxiboot te pakken naar Tuna Bay. De ons resterende dag op Long beach hebben we genoten van de wilde dieren die je op het eiland tegenkomt (waaronder twee gigantische faranen, net dino's!), lekker gegeten, lekker gedronken (genoeg om lekker te kunnen slapen) en een waterpijp gerookt. Een erg geslaagde dag dus.

De volgende dag werden we erg blij van onze nieuwe accomodatie op Pulau Perhentian Besar (het grootste eiland). We hebben dan ook de hele dag genoten van de omgeving. Gezwommen en gesnorkeld tussen de gekleurde visjes in het geweldig mooie en heldere water, gezonnebaad en we hebben een kano gehuurd om minder toeristische delen van het eiland te kunnen bezoeken. Het was hemels!

Terug in Kota Bharu konden we onze spullen ophalen bij Cham en Betty, die een nieuwe kamer voor ons klaar hadden gemaakt. Met hen hebben we de dagen daarna veel gesproken. Onder andere over hun land en de Islamitische cultuur. Maar toch vooral over het guesthouse, dat ze pas een week voor onze komst overgenomen hadden en waar ze veel vernieuwingen in aan willen brengen. We vonden het erg leuk om als ervaringsdeskundigen te dienen. Om onze belevenissen te delen en tips te geven over de dingen die ons bevielen (of juist tegen vielen) in het oplopende aantal guesthouses en hostels die we in 3-5 maanden bezocht hebben. Misschien voor ons een carriere optie. ;)

De afgelopen week was weer een topper. Mensen zijn ontzettend vriendelijk en helpen ons graag. Het verbaasd ons steeds weer dat als je iemand op straat, de weg vraagt, ze het geen moeite vinden om je er helemaal heen te begeleiden.

Tijdens een van onze ontdekkingstochten naar mooie moskeeën in Kota Bharu werden we zelfs uitgenodigd op een traditionele Maleisische bruiloft! De zal was prachtig versierd en toen het echtpaar ons in de gaten had, wilden ze per se met ons op de foto. Ze boden ons iets te eten aan (wat we natuurlijk niet konden weigeren) en stelden allerlei vragen. Bij afscheid kregen we ook nog een presentje mee. Een geweldige ervaring en we hebben er heel wat mooie kiekjes aan overgehouden.

Vanaf Kota Bharu vertrekken we met de Jungle Train naar het midden van Peninsular Maleisie.

*(Daar issie weer. Voor ons backpackers is dit een toevluchtsoord. 24 uur per dag open, gratis internet, veilig en bekend eten en vooral waar je ook komt, het ziet er hetzelfde uit als thuis)