Vanaf Maleisie namen we als enige westerlingen de ferry naar Indonesie. Na een boottocht van twee uur kwamen we aan in havenstad Dumai, waar je overlopen wordt door de kruiers die als bijen op een pot met honing afduiken.

Voordat we Indonesie officieel in konden, moesten we eerst een visum kopen bij een lief duanevrouwtje. Nog voor we buiten zijn worden we door een man met een geel hesje aangesproken en voor we het wisten zaten we in een busje op weg naar een ticketshop. Daar werd ons verteld dat we 3 uur op een minibus moesten wachten, die ons in 8 uur naar het mid-westen van Sumatra zou brengen. Het werd uiteindelijk een rit van 12 uur.. Om 4 uur 's nachts kwamen we aan in Bukittinggi, waar geen hond meer op straat was en alle hotels potdicht zaten. Na veel gebonk op de deuren deed er gelukkig iemand open.

De volgende dag wilden we het nachtelijke avontuurtje snel vergeten en zijn het kleine stadje Bukittinggi gaan verkennen. Er zou een oud-Hollands fort staan, genaamd Fort de Cock. Maar eenmaal bovenaan de heuvel was er niet meer te zien dan een vijftal kanonnen en een lelijk geplaatst gebouwtje, met kunsstof onderdelen (hoe oud zal die zijn??).
Dan maar via de brug, met mooi uitzicht over de stad, naar de markt om één van onze rugzakken te laten repareren. Al snel werden we aangesproken door een groepje studenten die ons de weg wilden wijzen. En terwijl een mannetje achter een naaimachine zich op de ritssluiting stortte, namen de meiden een interview bij Nienke af.

Na het gekke interview leek het hen leuk om ons verder de stad rond te leiden. Dat leek ons ook wel wat, is weer eens wat anders! Ze gaven ook elke keer aan wanneer er een mooi foto-momentje was. Zoals bij de kloktoren (geschonken door onze koningin) met vier Romeinse streepjes bij de 4.. Foutje van de architect. Het hoogtepunt was bij de Panorama View, waar een adembenemend uitzicht over een vallei te zien is. Daar raakten we aan de praat met een lokale man, die ons een heleboel vertelde over de natuur, economie en het toerisme op Sumatra. Na het gezellige gesprek, een groot bord nasi goring onder het genot van het prachtige uitzicht, bezochten we nog een tunnelsysteem die de Japanners tijdens WOII gebruikt hadden. Al met al een zeer verassend en informatief dagje.

De volgende bestemming op Sumatra was Lake Maninjau. De rit erheen, over een bergweggetje met precies 44 bochten (er staat bij elke bocht een nummer),was al de moeite waard! Met elke bocht kwamen we dichterbij het meer. In de laatste paar bochten zagen we het hele meer, het was zo mooi; een zilverkleurig wateroppervlak gelegen in een valei en omringt door prachtige bergen en rijstvelden.

Het dorp Maninjau stelt niet zoveel voor. Toeristen zijn ze hier duidelijk niet gewend want het staarniveau is héél hoog. En hier bleef het niet bij. Tijdens onze wandeling langs het meer toeterden de mensen non-stop en werden we constant toegeroepen met ‘hello mister' (Zowel voor man als vrouw. Vaak de enige Engelse woorden die ze kennen). In het begin was het best grappig allemaal, maar na 50 keer (geen geintje) begon het steeds meer te irriteren. Ze werden zelfs nog handtastelijk ook!..
Terug in ons hotel maar even tot rust komen op het terras met uitzicht op het meer en een dobbertje op een tube. Een gado gado tijdens zonsondergang maakte het af.

De reis vervolgde zich naar de westkust van Sumatra. En omdat de minibusjes een beetje tegenvielen dachten we er goed aan te doen om met de lokale bus te gaan. Eerst opgepropt met een ‘opelet' (een minibus in de volle betekenis van de woorden mini en bus..) naar het volgende dorp. Waar we de lokale bus naar Padang zouden nemen. Met de backpacks op het dak reden we in slakkegangetje van dorp naar dorp. De bus werd ook steeds voller en we hadden weer veel bekijks. Op het eind zaten er dubbel zoveel mensen in als dat er plek was. Best grappig, maar ook heel warm.

Via Padang namen we verschillende opelets om bij het strand van Pantai Bungus te komen. Het was inmiddels alweer avond geworden, maar het deerde niet. We werden verwelkomt door een oranje-rode zonsondergang.
We hadden hier onze eigen bungalow aan het strand, dus de volgende ochtend hoefden we alleen maar de deur uit te lopen en we stonden al met de voetjes in het water! Het was zeer rustgevend om met een boekje tussen de palmbomen te kijken naar de vissers die op speciale wijze hun netten aan het binnen halen waren (met een touw om de middel liepen ze stapvoets het strand op, om 2 uur later de vangst te kunnen verdelen).
Een nieuw fenomeen voor ons was de baan van de zon. Omdat we net onder de evenaar zaten zakte de zon niet van links naar rechts. Nee, hier begon hij rechtboven ons en daalde in een rechte lijn langzaam naar beneden. Héél apart.

Het einde van Sumatra was in zicht. Maar niet voordat we het stadje Padang met haar Hollandse invloeden (zoals de Padangsche Spaarbank) en het strand van Air Manis gezien hadden. Op deze laatste bestemming hebben we voor het eerst gesurft! Met de hulp van twee dudes die ons les gaven, lukte het ons na veel vallen en opstaan om te blijven staan J Het is wel zwaar zeg! Vol blauwe plekken en doodmoe na het dagje surfen, vielen we die nacht voldaan in slaap.

De volgende dag begon de stress weer. Na dagen gezocht te hebben, en een gecancelede vlucht, lukte het ons pas die ochtend om een vlucht (Joey's eerste deze reis) naar Jakarta te nemen. Op dit moment zijn we in de regenachtige hoofdstad, waar ‘hectiek' het trefwoord is.
Vanavond gaan we ons vriendje Markus van het vliegveld halen!! Echt superleuk om weer iemand van thuis in levende lijve te zien. :)