Namaste Nepal! Het is eindelijk tijd voor ons vrijwilligersavontuur. De 6 uur durende vlucht vanaf Singapore verliep voorspoedig en de aanblik op de Himalaya´s en vooral Mount Everest uit ons raampje, was geweldig! Bij aankomst op Kathmandu Airport is het een wereld van verschil vergeleken met de hypermoderne luchthaven van Singapore. Een gammele bus brengt ons naar het gebouw waar we onze visums en tassen kunnen halen. Het vliegveld is heel klein en het gaat er allemaal heel relaxed en informeel aan toe. Begin is goed.

Buiten voelen we meteen de kou, die we na 7 maanden zon niet helemaal gewend meer zijn. Er staan een hoop mensen voor de deur te schreeuwen en dan springt er een dame uit de menigte. Het is Pragati en we zijn erg blij haar te zien, na al het emailcontact dat we de afgelopen maanden hebben gehad. Laat het avontuur beginnen!

En een avontuur is het. De taxi (een kleine Toyata) zigzagt door het drukke verkeer van de stad. Via grote stoffige straten en kleine steegjes arriveren we bij, wat voor ons de komende 6 weken thuis gaat worden. Het huis van ´Stichting ECC' (http://www.stichting-ecc.nl/). In het huis wonen Pragati en Niken, die zorgen dat alles in het huis op rolletjes loopt, en 4 van 9 kinderen die ze ondersteunen.

Het leven hier heeft een vaste structuur. Dus we leren al snel hoe het er allemaal aan toe gaat. De eerste dagen was het vooral heel erg wennen. Onze enige taak was de kinderen om 4 uur ophalen van school. Zodat Niken en Pragati na hun werk konden leren voor hun examens. De kinderen zijn zo zelfstandig dat zij in het begin meer voor ons zorgden dan wij voor hen.

En toen was het tijd voor de eerste werkdag. Joey werkt anderhalve maand op de Baal Udyan Secondary Boarding School. De officiele leraar Engels is er niet meer, dus neemt Joey voorlopig die taak over. In eerste instantie zou hij alleen assisteren, maar nu is hij verbazingwekkend dé leraar Engels voor 5 verschillende klassen! De leeftijd van de kinderen varieert van 8 tot 14 jaar. Daarnaast geeft hij ook één keer per week computerles (ook al zijn er maar 2,5 computers) en op vrijdag gymles. Het gaat op echt werken lijken. ;)
De schooldag begint altijd met assembly, waarbij alle scholieren (uiteraard in uniform) in rijen moeten staan en tussen de rek- en strekoefeningen door een paar liedjes zingen. Het is in ieder geval een goede manier om iedereen wakker te krijgen voordat de les begint! In het begin was het erg wennen op de primitieve school, maar het wordt met de dag leuker om de Nepalese kinderen les te geven.
Nienke werkt bij Pragati op school. Een school gebasseerd op het Montessori principe, voor kinderen van 2 tot 8 jaar. Ze viel meteen met haar neus in de boter, omdat haar eerste werkdag de jaarlijkse sportdag was en ze ook het kerstfeest mee kon vieren. Erg leuk!
Door de tijd van het jaar hebben we nu allemaal 3 weken vakantie. In die vakantie gaan we Pragati en haar collega´s helpen met het verhuizen naar een nieuwe school.

In de weekenden en in de vakantie is het tijd om tot ons door te laten dringen waar we zijn. Het leven hier is zo anders dan we gewend zijn. Het begint met 4 keer op een dag eten. We eten dan Dal Bath (rijst met een soort saus) met elke dag een andere groente en 1 keer in de week kip. We hebben hier geen heet water, dus warmen het water in een emmer op en wassen ons daarmee (wat nog steeds erg wennen is in deze kou!). We wassen onze eigen kleren met zeep en koud water. Het slapen gaat, maar was erg wennen door de harde matrassen en kussens. Het is even wennen, maar we voelen ons er inmiddels al erg in thuis.

Al snel kwamen we erachter dat we nieuwe kleren moesten kopen. Er is geen verwarming dus het huis is ijskoud. Wanneer de zon schijnt is het hier 15 graden warmer. Maar als hij weg is is de gevoelstemperatuur iets van 5 graden. In Thamel, het toeristische gedeelte van Kathmandu hebben we wat wollen vesten aangeschaft. Inmiddels zijn de indoor-sokken, yak-sjaals en handschoenen daar ook aan toegevoegd.

Doordat we inwonen bij Pragati en Niken, leren we erg veel van de Indiase en Nepalese cultuur. We komen in contact met veel van de Hindi gebruiken. Het kastenstelsel speelt een rol hier. Niken is Gurung en Pragati Mewari. Een gemixt huwelijk dus, maar dat is in de ogen van deze moderne mensen geen probleem. We zijn naar een Mewari huwelijk geweest, waar een meisje trouwde met een stuk fruit (wij geloofde het eerst ook niet). Het meisje moet voor haar menstruatie met deze vrucht trouwen, waarna ze op oudere leeftijd met een Mewari man kan trouwen. De tradities zijn nog erg belangrijk hier. Ook gebruiken zijn belangrijk. We mogen bijvoorbeeld ´s avonds geen vuilnis buiten zetten, niet fluiten, niet onze nagels knippen. En jutho verbied je om van elkaars bord te eten. Dit soort dingen zijn even wennen, maar inmiddels gedragen we ons behoorlijk en als echte Hindi.

Toen waren de kerstdagen aangebroken. Kersavond hebben we Nepalese momo's gemaakt en gegeten. 1^e en 2^e Kerstdag hebben we Niken en Pragati mee uit eten genomen en zijn met z'n tweetjes nog ergens gaan eten. Maar we misten Nederland toch wel heel erg tijdens de feestdagen. Het is hier leuk en gezellig en we hebben het fijn met elkaar, maar het kan niet op tegen een avondje gourmetten met de familie of een stadje doen met vrienden! Volgend jaar weer. ;)

Met Oud&Nieuw zijn we Thamel weer ingegaan. Niken nam ons mee naar een cafe waar de band van een vriend van hem speelde. Het was een hele leuke avond. De weinige toeristen die er waren, trokken al snel naar elkaar toe en zo hebben we er samen een mooi feestje van gemaakt. Om 12 uur (4,75 uur eerder) het thuisfront nog even gelukkig nieuwjaar gewenst en natuurlijk wensen wij jullie ook allemaal een heel gelukkig en voorspoedig 2011!