Calcutta (officieel Kolkatta) is de op twee na grootste stad van India. De voormalige hoofdstad, met zijn 14 miljoen inwoners, staat in het westen vooral bekend om de armoede en Moeder Theresa.

De grootte van de stad was al meteen te merken toen we na een 14 uur durende treinrit aankwamen op het gigantische station. Twee gebouwen en ruim 20 perrons! Vanaf het station konden we makkelijk een ferry pakken naar het centrum, aan de overkant van de rivier. Vanaf daar werd het moeilijker. De afstand tussen de ferry en Sudder street (waar het backpackers gedeelte gelegen is) was niet 1 kilometer, zoals we dachten, maar 7! Toch het lopen in de hitte maar afgebroken en een taxi gepakt. Die er overigens fantastisch uitzien. Net alsnof je terug in de tijd bent.

Helaas viel Calcutta een beetje tegen. Een kamer vinden die niet smerig of belachelijk duur is, was een hele opgave. Na een paar uur in de stad, besloten we al dat we de volgende avond een nachttrein naar Puri zouden pakken. Het backpackers gedeelte is vol mensen die wat van je willen (tis niet dat we dat niet gewend zijn). Even rustig over de new market lopen is er niet bij. De één na de ander loopt met je mee, om je te lokken naar één van de winkels (waar ze daar dan commissie voor krijgen, fijn!). De bezienswaardigheden zijn; een park, een stadion waar 80.000 mensen in kunnen (en binnenkort de wedstrijden van het WK cricket worden gespeeld), een Central Market, een Indian Museum, een fort (waar we niet in mochten), een tempel, en de Engelse gebouwen langs de rivier.

Eigenlijk was vooral de cricketuitleg, die we langs het sportveld kregen, een hoogtepunt. De man die het ons probeerde uit te leggen was razend enthousiast over de voor ons onbekende sport. Het land is op dit moment ook in rep-en-roer vanwege het WK Cricket dat dit jaar gedeeltelijk in India gehouden wordt. Ze hopen sinds de jaren 80 weer eens kampioen te worden. Nog een verassing voor ons; Nederland is één van de 14 deelnemers!

Lopen door een stad is voor ons toch altijd uitdagender dan de toeristentrekpleisters. India is een extreem land. We hebben nergens is Azie zoveel troep en viezigheid gezien als hier. Daarnaast urineerd iedereen hier gewoon op de plaats waar hij/zij de behoefte voelt. Zo stonden we op het station en gingen er twee vrouwen vlak voor ons door de hurken en plasten zo op de rand van het perron. Niemand die er van opkeek!..
De kledingstijl voor mannen stamt uit de jaren 60 en 70 en de vrouwen dragen voornamelijk sari's. Er zijn zoals we eerder al hebben gemeld ontzettend veel bedelaars. Als mensen je niet storen om te bedelenen, doen ze het om iets voor anderen te vragen, je iets aan te bieden of iets aan je op te dragen. Ongestoord ergens zitten is er niet bij.

Maar het ergste van alles zijn de honden hier. We zijn al veel landen doorkruist waar zwervende honden een probleem zijn, maar hier in India is het gewoon schrijnend. Nienke loopt met pijn in haar hart rond als er weer een puppy huilend langs de drukke straat ligt met een gebroken pootje. Ze zijn overal en leven hier meer in roedels dan we elders hebben gezien. Maar het probleem daarvan is, dat ze om elkaar te beschermen veel meer vechten. De meeste honden zitten onder de littekens en verse wonden. Ook schurft is hier weer een groot probleem en misschien is dat nog wel het ergst, want hoe kan je leven met constante allesverterende jeuk over je hele hongerige lichaam?

Na ons ´fantastische´ bezoek aan Calcutta is Puri aan de beurt. Puri, weer een heilige stad van India, is het vakantieparadijs voor veel stedelingen uit de buurt (voornamelijk Calcutta). Zee, strand, een relaxte sfeer en lekker eten klonk ons inmiddels ook wel weer goed in de oren. Met de nachttrein vertrokken we naar het kleine stationnetje van de badplaats.

We waren al gewaarschuwd dat het strand te vergelijken was met de Nederlandse kustlijn. Zoals vaak sinds we hier in India aan zijn gekomen, verbazen we ons over het landschap dat deels erg lijkt op het landschap dat wij in ons kikkerlandje tegenkomen. Plat en groen.
Terwijl we op het strand zaten te kijken naar Indiase mensen, die zelden zee zien en er met kleren aan als kleine kinderen doorheen spetteren, werd er voor onze neus een reddingsactie uitgevoerd. De gekke life guards met hun rare punthoedjes moesten in actie komen. Twee toeristen waren door de sterke stroming te ver afgedreven en te moe om terug te zwemmen. Overal vandaan kwamen life guards met banden aanzetten. Ook wat Indiase mannen kwamen in actie en het was een spannend schouwspel. Het kostte ze veel moeite om bij de twee te komen, maar uiteindelijk lukte het ze om de mensen te bereiken. Na wat een eeuwigheid leek te duren spoelden ze stuk voor stuk aan op het strand. Spanning en sensatie aan het Indiase strand.

Op onze laatste dag zijn we een tempel gaan bezoeken in het Indiase deel van Puri. We zijn over het strand gaan lopen tot we honderden indiase toeristen in zicht kregen. We hadden van een medereizigerster, die ons de trip aan had geraden, geleerd dat we bij een standbeeld het dorp in moesten. Vanaf daar begon het ‘echte' India. Het was een boeiend tripje met fotowaardige momenten. Na anderhalf uur lopen kwamen we aan bij deJagganath tempel (de reden van onze trip). Hier mochten we, zoals zo vaak in India als niet-Hindu, de tempel niet in. Maar het tripje zelf was de moeite meer dan waard. Op de weg terug hebben we toch maar een fietsriksja genomen, waarna het stuk over het strand des te leuker was.

In ons heerlijke hotel hebben we ons goed kunnen opladen voor de komende reis. De aankomende locatie is Tirupathi. We pakken vanaf Puri station een slaaptrein naar het zuidelijker gelegen Tirupati, waar we 27 uur later aan zullen komen. Een lange reis voor de boeg dus.