Met de 27,5 uur durende trein kwamen we aan in Tirupati, in het zuiden van India. De rit viel op zich best mee. Onze ´kamergenoten´ waren twee oudjes en gedurende de reis wisselden een tiental mensen van de overige plaatsen. Het was ook weer een komen en gaan van verkopers en bedelaars. Als we elke bedelaar, die tot nu toe in India op ons af is gekomen, een euro hadden gegeven, dan hadden we de rest van de reis wel kunnen staken. Het is niet normaal hoeveel behoeftigen hier leven!

We kwamen laat in de middag aan op het station van Tirupati. Nadat we onze spullen in een hotel (goeie tip van een reiziger die we in Puri spraken) gedropt hadden, gingen we een hapje eten. De laatste bleek achteraf een minder succes.. Nienke was voor het eerst niet meer van de hurktoilet af te slaan. Konden die medicijnen ook weer eens gebruikt worden sinds Shanghai. Gelukkig voelde ze zich hierna wel weer beter.

De volgende dag hadden we een druk programma voor de boeg. In de ochtend namen we de bus naar Tirumala, hét bedevaartsoort voor Hindu’s. Er komen dagelijks tussen de 10.000 en 50.000 bezoekers naar dit tempelcomplex en is hiermee drukker dan bijvoorbeeld Mecca of het Vaticaan.
We hebben ook nog nooit zoveel kale mensen bij elkaar gezien. Veel mannen, vrouwen en kinderen laten zich kaal scheren en schenken het haar aan de goden. Ze willen hier onder andere mee laten zien dat ze meer om hun god geven dan om hun ijdelheid. Erg indrukwekkend omdat met name de vrouwen hier erg veel met hun haar bezig zijn.

Om in een tempel te kunnen moet je uren (gemiddeld 4 uur) in de rij staan en als je dan eindelijk voor de betreffende god staat, moet je alweer doorlopen. Het is ongelooflijk hoeveel Hindu’s overhebben voor hun godsdienst. In al deze maanden reizen hebben we het Boedhisme, de Islam en het Hindoeisme van dichtbij gezien en kunnen concluderen dat de Hindu’s het er het drukst mee hebben.

Na de lunch stapten we een andere bus in. Deze bracht ons in een uurtje naar Srikalahasti. In dit kleine stadje op een uur rijden van Tirupati staat ook een belangrijke tempel. Minder bezoekers, maar volgens locals wel mooier van binnen. In de bus spraken we met een Indier die ons wel wilde rondleiden. Normaal houden we hier niet zo van, maar dankzij hem zijn we deze keer wél de tempel echt in gegaan.

Het is moeilijk te omschrijven hoe de sfeer binnenin de tempel is. Het is groot en donker. In elke hoekje staat een heilig beeldje of krijg je een tika op je voorhoofd. De stenen muren en pilaren met versiersels hebben iets weg van een Indiana Jones set, maar dan echt. Het pad liep als een soort labyrint richting de avatar van god Shiva. Het was redelijk rustig, dus hoefden maar een half uurtje in de rij te staan. Eenmaal bij het opperheilige plekje duurde het niet meer dan 5 seconden. Dit punt was erg druk en mensen duwden en trokken om zo lang mogelijk te genieten van het zicht op hun god en hun gebeden uit te spreken.

We dachten dat we nu naar buiten gingen, maar niets was minder waar. We stonden opeens weer in een rij. Bleek dat we nu naar de vrouw van Shiva gingen. J Na zo’n anderhalf uur zagen we het daglicht weer. Maar ook buiten was vanalles aan de gang. Er werd rijst en pap uitgedeeld. En bij een groot vuur vonden nog meer ceremonies plaats. Helaas was het strikt verboden foto’s te nemen. Pas toen we weer buiten de poort stonden konden we wat kiekjes schieten. Maar de gebeurtenissen van vandaag staan in ons geheugen gegrift.

Vanmiddag zijn we met de bus vanuit Tirupati aangekomen in Chennai (Madras). We zijn allebei erg opgewekt want vanavond gaan we onze vriendinnetjes Shanna en Bianca ophalen van het vliegveld! Voor Bi is het de 2^e keer dat ze ons opzoekt in Azie, de vorige keer was in Thailand. We zijn erg benieuwd hoe Shan het gaat vinden. Een cultuurschok zal het zeker zijn! Maar we gaan heel veel plezier hebben met z’n viertjes!