Ni hao! Na weer een lange treinrit ben ik inChina aangekomen. Het is hier goed warm, zeker in vergelijking met Mongolie en Rusland.

Zoals gewoonlijkging het bij aankomst in Beijing niet zoals ik had verwacht. Ik wilde eerst mijn geld wisselen zodat ikdoor de goedkope taxi naar het hostel gebracht kon worden, maar er was geen wisselkantoor te bekennen. En omdat de mensen op straatgeen Engels spreken ben ik maar gewoon wat banken afgegaan. Pas bij de 3e bank wilden ze euro's aannemen. Helaas was de rij zo lang dat ik maar gewoon een groot bedrag ben gaan pinnen.

Dan de taxi nog. Gelukkig had een Engelssprekende Chineeshet adres in het Chinees voor mij opgeschreven. Ik zag de buinamelijk al hangen bij de taxichauffeur. Alsnog wilde pas de 5e taxi mij meenemen. En eenmaal in het hostel bleek mijn kamer al vergeven. Ik was blijkbaar te laat. Gelukkig konden ze wat anders regelen en slaap ik de komende dagen alsnog in dit leuke guest house.

De treinreis was trouwens ook weer een unieke. Dat kwammede doordat op de grens van Mongolie en China de gehele trein werd opgetild. De spoorlijnen van deze landen verschillenzo erg van elkaar dat er andere wielen onder de de trein gezet moesten worden. Dit kostte bij elkaar 4 uur.

Maar wat me het meest bijgebleven is heeft te maken metmijn medereizigers. Toen ik gisterochtend vroeg bij de trein aankwam stond daar een Engelse die ik in het hostel in Irkutsk al tegen gekomen was. Zeis een type diezo als persiflage in de Britse comedyserie Little Britain had gekunt. In Irkutsk zeurde ze al op alles en iedereen, en nu stond ze te bekvechten met een oude man die haar bagage gesjouwd had. Hij wilde meer geld (omgerekend 50 cent), maar dat wilde zij niet geven. Ik dacht 'laat maar gaan', en ben de trein ingestapt.Mijn kamergenoten waren een Zwitser en een Turkse Engelsman. Met name de Zwitser was eenleuke gesprekspartner.

Het waswachten op de 4e persoon. De deur ging open en wie komt er binnen; de irritante Engelse.Ze bleeklinksboven me te slapen.. Zelfs toen dacht ik nog 'het zal wel meevallen', maar tijdens te reis kreeg ze meerdere aanvaringen met de aardige Zwitser. Hij gebruikte volgens haar te veel deo, het was te warm binnen, het duurde allemaal te lang. En toen de Zwitser het raam wilde openen raakte hij haar per ongelijk aan, waarop ze helemaal de pan uit flipte. Je denkt dat het niet erger kan, maar 's nachts stonds ze opeens naast me bed. Ze had hoofdpijn gekregen van de stank van de Zwitser en ze wilde de deur helemaal open zetten. Hetnadeel daarvanwas dat het behoorlijk waaide in de verlichte gang en dat het naar gebakken eten stonk. Na een korte bemiddeling ging de deur op een kier. Wat een figuur!

En dan de Nederlanders. Zie ik de eerste 2 weken geen enkele Hollander, nu zat de trein er vol mee. Soms schaam ik me wel een beetje voor onze landgenoten. Ze verdringen elkaar om de mooiste foto te kunnen maken en lopen gewoon halfnaakt rond als ze daar zin in hebben. Het leek een beetje op de familieKazan in 'de Groeten uit de Rimboe', inclusief het gegiegel.

Los van deze aparte mensen heb ik het hartstikke leuk gehad met de Turk en de Zwitser. Door alle gekkigheid kregen we ook geregeld de slappe lach met ze drieen. Ik had al een tijd niet zo hardgelachen, dus dat was wel even fijn. De Zwitser werkte tijdens het EK in Bern waar die oranje gekte toegeslagen was. Hij vertelde dat de burgemeester speciaal voor de Hollanders 3 verkeerslichten op een brug richting het stadion had neergezet. Ze vonden het namelijk leuk om bij het oranje licht te gaan hurken. De grap was dat er op een brug helemaal geen stoplichten nodig zijn en datdeze lichtendoor speciaal aangestelde politieagenten werden bestuurd. Ze moesten gewoon afentoe het stoplicht op rood-oranje-groen zetten. :D

Dit was weer een langer verhaal dan de bedoeling was. De komende dagen ga ik Beijing verkennen en zal jullie daarna weer lastig vallen met een (hopelijk) interessant verhaal.