De bus naar Saigon was een fijne. Deze keer upperbeds, dus geen last van kakkerlakken. De pick up was om half negen 's avonds, waardoor de lichten al snel uitgingen.Zo konden we, nadat we met onze mijnwerkerslampjes een boekje gelezen hadden, een keer lekker vroeg slapen.

Om half 6 'sochtends kwamen we aan in Saigon. Dat betekend: ogen openen - uitrekken - spullen verzamelen en wegwezen. Daar sta je dan versuft langs de weg in een nieuwe stad met zeurende motos (chauffeurs van de motorbikes die ons overal heen willen brengen) als bijen op honingom je heenzoemend.Gewoon negeren,stadskaart uit de tasen te voet de buurtverkennen. Na veelnog gesloten(!) hotels en een kijkje in een vieze kamer, vonden we nog redelijk sneleenprima guest house.

De dagen in Saigon gingen ontzettend snel. je voelt je hier al snel thuis. Het is er, ondanks de 5 miljoen inwoners,kalmer dan in Hanoi. De wegen zijn breder, waardoor het verkeer zich meer verspreid. En er is minder getoeter. Of horen we het gewoon niet meer?

Omdat we onze tijd in en om Saigon niet wilden verdoen, hebben we meteen een tour geboekt naar de Cu Chi tunnels. Wat ons erg indrukwekkend leek en uiteindelijk ook was. De man die de tour leidde heette'Mister Bean' en werd schijnbaar al door vele aangeraden als gids.De beste man heeft ons in de bus erheen de geschiedenis van zijn land en daarnaast ook zijnlevensverhaal vertelt. Hijwas in de oorlog verkenner voorde Amerikanen, zat gestationeerd in een van dedrie legerbasisen rondCu Chi, was daarnaastzoon van een Vietnamese moeder, die zijngeboorteland ten onder zag gaan en werd laterin de gevangenis gegooidomdat hij deAmerikanen had geholpen.

Bij de Cu Chi tunnels aangekomen kregen weeerst een introductie video te zien. Hierin werd uitgelegd hoe de Vietnamesen de Amerikanen te slim af waren. Na de film werden we mee het bos in genomen, waar Mr Bean ons een sniperhole liet zien. Deze was eerst niet zichtbaar. Pas toen onze gids een deksel uit het niets omhoog trok, zagen we wat de bedoeling was. Een klein gat waar we amper in leken te passen. Maar toch mochten we een voor eeneven plaatsnemen. En natuurlijk ging juist toen Joey erin zat de deksel er weer op.
Verder kregen we boobytraps en wapens te zien. Het deel waar het allemaal om draaide, de tunnels zelf, werden voor het laatst bewaard. We mochten er zelf doorheen kruipen! Dit was best beklemmend. Het is er smal, laag en er is weinig zuurstof. Doordat de tunnels zigzaggend gemaakt zijn (om een achtervolgende kogel te kunnen ontwijken) zie je vaak geen hand voor ogen. Na een benauwde 120 meter bukken en soms kruipen, waren we blij om weer daglicht te zien.

Een dag later, in het War Remnants Museum werden andere aspecten van de oorlog benadrukt. Vooral de foto's van 'Agent Orange' (zware chemicalien)slachtoffers maakten erg veel indruk. Op het plein voor het museum worden de mooie maar duidelijk dodelijke oorlogsmachines tentoongesteld. Zodra je een stap naar binnen doet en zowel de broeierige hitte als de lugubere foto's je de adem benemen, sta je keihard met beide benen op de grond.

Na deze zware bezichtigingen hebben we alles even goed laten bezinken om ons vervolgens te richten op het heden. De op handen zijndefinale tussen Nederland en Spanje. In een bazaar zijn we op zoek gegaan naar oranje kleren of desnoods oranje lappen stof. Elke 2 meter waren weernieuwe enthousiaste verkopers die hun kleding bijna over ons hoofd deden, aan ons trokken of gewoon bleven roepen. Maar in plaats van dat we gek werden, hadden we er echt lol in. Elke keer als we zeiden dat we oranje kleren wilden, keken ze ons even bevreemd aan (want wie koopt die kleur nou?). Na de uitleg dat we uit Holland kwamen begonnen ze vrolijk ons land aan te moedigen.

Het gerucht ging in Nha Trang al dat als je de finale in Saigon ging kijken, je bij Bar 5 moest zijn. En omdatde oranje-barrenin onze straat een beetje magertjes waren zijn we daar dan maar naar op zoek gegaan. Steeds meer mensen sloten zich aan, want ook zij hadden gehoord over Bar 5. Na een lange zoektocht kwamen we aan bij de bomvolle bar met oranje-supporters (waar we ook onze gemiste bitterbal hebben genuttigd). De rest van het verhaal is bekend..

Na een paar uurtjes slapen stapten we op de bus naar het volgende land: Cambodja!