Tirupati, India

Met de 27,5 uur durende trein kwamen we aan in Tirupati, in het zuiden van India. De rit viel op zich best mee. Onze ´kamergenoten´ waren twee oudjes en gedurende de reis wisselden een tiental mensen van de overige plaatsen. Het was ook weer een komen en gaan van verkopers en bedelaars. Als we elke bedelaar, die tot nu toe in India op ons af is gekomen, een euro hadden gegeven, dan hadden we de rest van de reis wel kunnen staken. Het is niet normaal hoeveel behoeftigen hier leven!

We kwamen laat in de middag aan op het station van Tirupati. Nadat we onze spullen in een hotel (goeie tip van een reiziger die we in Puri spraken) gedropt hadden, gingen we een hapje eten. De laatste bleek achteraf een minder succes.. Nienke was voor het eerst niet meer van de hurktoilet af te slaan. Konden die medicijnen ook weer eens gebruikt worden sinds Shanghai. Gelukkig voelde ze zich hierna wel weer beter.

De volgende dag hadden we een druk programma voor de boeg. In de ochtend namen we de bus naar Tirumala, hét bedevaartsoort voor Hindu’s. Er komen dagelijks tussen de 10.000 en 50.000 bezoekers naar dit tempelcomplex en is hiermee drukker dan bijvoorbeeld Mecca of het Vaticaan.
We hebben ook nog nooit zoveel kale mensen bij elkaar gezien. Veel mannen, vrouwen en kinderen laten zich kaal scheren en schenken het haar aan de goden. Ze willen hier onder andere mee laten zien dat ze meer om hun god geven dan om hun ijdelheid. Erg indrukwekkend omdat met name de vrouwen hier erg veel met hun haar bezig zijn.

Om in een tempel te kunnen moet je uren (gemiddeld 4 uur) in de rij staan en als je dan eindelijk voor de betreffende god staat, moet je alweer doorlopen. Het is ongelooflijk hoeveel Hindu’s overhebben voor hun godsdienst. In al deze maanden reizen hebben we het Boedhisme, de Islam en het Hindoeisme van dichtbij gezien en kunnen concluderen dat de Hindu’s het er het drukst mee hebben.

Na de lunch stapten we een andere bus in. Deze bracht ons in een uurtje naar Srikalahasti. In dit kleine stadje op een uur rijden van Tirupati staat ook een belangrijke tempel. Minder bezoekers, maar volgens locals wel mooier van binnen. In de bus spraken we met een Indier die ons wel wilde rondleiden. Normaal houden we hier niet zo van, maar dankzij hem zijn we deze keer wél de tempel echt in gegaan.

Het is moeilijk te omschrijven hoe de sfeer binnenin de tempel is. Het is groot en donker. In elke hoekje staat een heilig beeldje of krijg je een tika op je voorhoofd. De stenen muren en pilaren met versiersels hebben iets weg van een Indiana Jones set, maar dan echt. Het pad liep als een soort labyrint richting de avatar van god Shiva. Het was redelijk rustig, dus hoefden maar een half uurtje in de rij te staan. Eenmaal bij het opperheilige plekje duurde het niet meer dan 5 seconden. Dit punt was erg druk en mensen duwden en trokken om zo lang mogelijk te genieten van het zicht op hun god en hun gebeden uit te spreken.

We dachten dat we nu naar buiten gingen, maar niets was minder waar. We stonden opeens weer in een rij. Bleek dat we nu naar de vrouw van Shiva gingen. J Na zo’n anderhalf uur zagen we het daglicht weer. Maar ook buiten was vanalles aan de gang. Er werd rijst en pap uitgedeeld. En bij een groot vuur vonden nog meer ceremonies plaats. Helaas was het strikt verboden foto’s te nemen. Pas toen we weer buiten de poort stonden konden we wat kiekjes schieten. Maar de gebeurtenissen van vandaag staan in ons geheugen gegrift.

Vanmiddag zijn we met de bus vanuit Tirupati aangekomen in Chennai (Madras). We zijn allebei erg opgewekt want vanavond gaan we onze vriendinnetjes Shanna en Bianca ophalen van het vliegveld! Voor Bi is het de 2^e keer dat ze ons opzoekt in Azie, de vorige keer was in Thailand. We zijn erg benieuwd hoe Shan het gaat vinden. Een cultuurschok zal het zeker zijn! Maar we gaan heel veel plezier hebben met z’n viertjes!

Calcutta & Puri, India

Calcutta (officieel Kolkatta) is de op twee na grootste stad van India. De voormalige hoofdstad, met zijn 14 miljoen inwoners, staat in het westen vooral bekend om de armoede en Moeder Theresa.

De grootte van de stad was al meteen te merken toen we na een 14 uur durende treinrit aankwamen op het gigantische station. Twee gebouwen en ruim 20 perrons! Vanaf het station konden we makkelijk een ferry pakken naar het centrum, aan de overkant van de rivier. Vanaf daar werd het moeilijker. De afstand tussen de ferry en Sudder street (waar het backpackers gedeelte gelegen is) was niet 1 kilometer, zoals we dachten, maar 7! Toch het lopen in de hitte maar afgebroken en een taxi gepakt. Die er overigens fantastisch uitzien. Net alsnof je terug in de tijd bent.

Helaas viel Calcutta een beetje tegen. Een kamer vinden die niet smerig of belachelijk duur is, was een hele opgave. Na een paar uur in de stad, besloten we al dat we de volgende avond een nachttrein naar Puri zouden pakken. Het backpackers gedeelte is vol mensen die wat van je willen (tis niet dat we dat niet gewend zijn). Even rustig over de new market lopen is er niet bij. De één na de ander loopt met je mee, om je te lokken naar één van de winkels (waar ze daar dan commissie voor krijgen, fijn!). De bezienswaardigheden zijn; een park, een stadion waar 80.000 mensen in kunnen (en binnenkort de wedstrijden van het WK cricket worden gespeeld), een Central Market, een Indian Museum, een fort (waar we niet in mochten), een tempel, en de Engelse gebouwen langs de rivier.

Eigenlijk was vooral de cricketuitleg, die we langs het sportveld kregen, een hoogtepunt. De man die het ons probeerde uit te leggen was razend enthousiast over de voor ons onbekende sport. Het land is op dit moment ook in rep-en-roer vanwege het WK Cricket dat dit jaar gedeeltelijk in India gehouden wordt. Ze hopen sinds de jaren 80 weer eens kampioen te worden. Nog een verassing voor ons; Nederland is één van de 14 deelnemers!

Lopen door een stad is voor ons toch altijd uitdagender dan de toeristentrekpleisters. India is een extreem land. We hebben nergens is Azie zoveel troep en viezigheid gezien als hier. Daarnaast urineerd iedereen hier gewoon op de plaats waar hij/zij de behoefte voelt. Zo stonden we op het station en gingen er twee vrouwen vlak voor ons door de hurken en plasten zo op de rand van het perron. Niemand die er van opkeek!..
De kledingstijl voor mannen stamt uit de jaren 60 en 70 en de vrouwen dragen voornamelijk sari's. Er zijn zoals we eerder al hebben gemeld ontzettend veel bedelaars. Als mensen je niet storen om te bedelenen, doen ze het om iets voor anderen te vragen, je iets aan te bieden of iets aan je op te dragen. Ongestoord ergens zitten is er niet bij.

Maar het ergste van alles zijn de honden hier. We zijn al veel landen doorkruist waar zwervende honden een probleem zijn, maar hier in India is het gewoon schrijnend. Nienke loopt met pijn in haar hart rond als er weer een puppy huilend langs de drukke straat ligt met een gebroken pootje. Ze zijn overal en leven hier meer in roedels dan we elders hebben gezien. Maar het probleem daarvan is, dat ze om elkaar te beschermen veel meer vechten. De meeste honden zitten onder de littekens en verse wonden. Ook schurft is hier weer een groot probleem en misschien is dat nog wel het ergst, want hoe kan je leven met constante allesverterende jeuk over je hele hongerige lichaam?

Na ons ´fantastische´ bezoek aan Calcutta is Puri aan de beurt. Puri, weer een heilige stad van India, is het vakantieparadijs voor veel stedelingen uit de buurt (voornamelijk Calcutta). Zee, strand, een relaxte sfeer en lekker eten klonk ons inmiddels ook wel weer goed in de oren. Met de nachttrein vertrokken we naar het kleine stationnetje van de badplaats.

We waren al gewaarschuwd dat het strand te vergelijken was met de Nederlandse kustlijn. Zoals vaak sinds we hier in India aan zijn gekomen, verbazen we ons over het landschap dat deels erg lijkt op het landschap dat wij in ons kikkerlandje tegenkomen. Plat en groen.
Terwijl we op het strand zaten te kijken naar Indiase mensen, die zelden zee zien en er met kleren aan als kleine kinderen doorheen spetteren, werd er voor onze neus een reddingsactie uitgevoerd. De gekke life guards met hun rare punthoedjes moesten in actie komen. Twee toeristen waren door de sterke stroming te ver afgedreven en te moe om terug te zwemmen. Overal vandaan kwamen life guards met banden aanzetten. Ook wat Indiase mannen kwamen in actie en het was een spannend schouwspel. Het kostte ze veel moeite om bij de twee te komen, maar uiteindelijk lukte het ze om de mensen te bereiken. Na wat een eeuwigheid leek te duren spoelden ze stuk voor stuk aan op het strand. Spanning en sensatie aan het Indiase strand.

Op onze laatste dag zijn we een tempel gaan bezoeken in het Indiase deel van Puri. We zijn over het strand gaan lopen tot we honderden indiase toeristen in zicht kregen. We hadden van een medereizigerster, die ons de trip aan had geraden, geleerd dat we bij een standbeeld het dorp in moesten. Vanaf daar begon het ‘echte' India. Het was een boeiend tripje met fotowaardige momenten. Na anderhalf uur lopen kwamen we aan bij deJagganath tempel (de reden van onze trip). Hier mochten we, zoals zo vaak in India als niet-Hindu, de tempel niet in. Maar het tripje zelf was de moeite meer dan waard. Op de weg terug hebben we toch maar een fietsriksja genomen, waarna het stuk over het strand des te leuker was.

In ons heerlijke hotel hebben we ons goed kunnen opladen voor de komende reis. De aankomende locatie is Tirupathi. We pakken vanaf Puri station een slaaptrein naar het zuidelijker gelegen Tirupati, waar we 27 uur later aan zullen komen. Een lange reis voor de boeg dus.

Varanasi, India

Na een vroege busrit vanuit Pokhara, kwamen we in de middag aan bij de grens van India. Het stelde niet zoveel voor; een poort met ‘Goodbye' en een poort met ‘Welcome to India'. Daartussen twee hokjes verstopt in de drukke stoffige straat waar we onze stempels op de visums kregen.
Natuurlijk doken er gelijk allerlei gasten op ons af met bus- en jeepkaartjes. Maar we bleven rustig, wisselden wat dollars om in Indiase roepies en besloten met de jeep naar Gorakhpur te gaan. Hier zouden we later de trein naar Varanasi pakken. Onderweg werden we flink vermaakt door de massa's Indiers op de fiets, scooter of auto.
De ouderwetse spencer is hier trouwens helemaal in! De mannen dragen het over een overhemd en de kleurvariaties zijn groot. Vooral de oranje met glitters is een topper.

Het liep allemaal best voorspoedig en 2 uurtjes later stonden we op het, wederom drukke, treinstation. Terwijl Nienke in de rij ging staan voor info, ging Joey ‘even' buiten pinnen. Indiers hebben blijkbaar ook minimaal 3 pasjes en het duurde dan ook 20 minuten voor hij eindelijk aan de beurt was.
Terug op het treinstation was Nienke erachter gekomen dat we ons moesten inschrijven in een ‘Registration Office' 800 meter terug, voor een treinkaartje. We waren niet de enige die zich in een poppenkast dachten te bevinden, want een ander Nederlands stel en twee Japanners liepen gezellig met ons mee. Gelukkig waren er nog tickets voor de nachttrein diezelfde avond en we besloten met ze allen ergens te gaan eten om de 5 uur wachten te doden. Het was erg gezellig!

Om 22:15 uur zou de express naar Varanasi moeten vertrekken, maar 3 uur later stonden we nog steeds op het koude perron van Gorakhpur. Toen deze eindelijk arriveerde waren we blij dat we een 1-Class Sleeper hadden, want de overige passagiers vochten zich letterlijk bij de 2^e klassers naar binnen. Veilig in ons bedje dommelden we, ondanks de non-stop toeterende trein, in slaap.

Met nog een uur vertraging kwamen we dan toch echt aan in Varanasi, één van de heiligste steden van India. En dat is te merken. Overal zie je pelgrims en andere hindoe-aanhangers. Het is een drukte van jewelste. Er ligt ook overal afval. Vuilnisbakken zijn schaars.
Met een riksja reden we via drukke wegen en smalle steegjes vol Indiers, koeien, honden en geiten naar ons guest house. Deze is heel gezellig, maar wel een beetje basic. De alom bekende hurk wc is er ook weer bij.
De gebouwen zijn hier allemaal op elkaar gestapeld. En als je op het dak staat, lijkt het net alsof je in de film ‘The Kite Runner' bent beland. Overal om je heen zie je vliegers die door jongetjes op de verschillende daken worden bestuurd.

Het is behoorlijk acclimatiseren in India na het rustige Nepal. Maar we hebben geen haast en wandelen door de straten en langs de heilige rivier Ganges, waar de hele dag door ceremonies gehouden worden. Ook crematies, zoals we die in Kathmandu zagen, maar dan 24/7. Joey wilde nog een foto maken van dit tafereel, maar dat werd niet gewaardeerd. De politie werd er bijgehaald en dreigde met een gevangenisstraf óf 100 euro betalen (jaja, het is Azie). Na een lange discussie is Joey ervan afgekomen met een ‘boete' van 15 euro. Maar even beter opletten waar we wel en geen foto's mogen nemen dus..

We genieten van het steeds warmer wordende weer en het lekkere eten. Vooral van Thali kunnen we geen genoeg krijgen. Dit is een groot bord gevuld met 3 verschillende sauzen/curry's en rijst en chapati's (pannekoeken). En dat voor 1 euro!
Nienke heeft om hygienische redenen besloten alleen vegetarisch te eten in India. Wat geen probleem is want het eten is heerlijk! Joey gaat kijken hoe lang hij het zonder vlees volhoudt. ;)

Een grappige gebeurtenis was toen in één van de steegjes twee honden met elkaar aan het vechten waren en de aanwezige koe het blijkbaar niet aan kon zien. Ze draaide zich om en rende als een stier op de twee vechtersbazen af. En het werkte nog ook! Niet zo gek dat koeien hier als goden worden gezien. :)

Zometeen gaan we naar de Golden Tempel (helaas verboden te fotograferen) en daarna thali eten in ons favoriete restaurantje. En dan met de riksja naar het station, waar we op de nachttrein stappen. Op naar Calcutta!

Ps: Vandaag is de zomer hier officieel begonnen :D

Pokhara, Nepal

Op maandagochtend terwijl iedereen zich klaar aan het maken was voor school, pakten wij onze spullen, knuffelden onze nieuwe vrienden en vertrokken naar het busstation. Een afscheid met een dubbel gevoel. Het was een gezellige en leerzame tijd, maar doortrekken is ook wel heel erg leuk!

De lokale bus die we namen van het busstation in Kathmandu was rustig. Tot we na 6 uur over werden gezet naar een andere bus. De bus reed niet verder omdat we volgens de buschauffeur wel heel veel ruimte hadden. De laatste 2 uur zaten we in een luidruchtige opgepropte bus vol zwetende mensen. Maar de ervaring was weer mooi. De busreis was 8 uur in totaal en we hebben ons geen moment verveeld. De uitzichten horen bij de mooiste die we deze reis gezien hebben. Het bergachtige gebied, de rivier die bijna de hele reis in het dal zichtbaar was en de levendige dorpjes die je onderweg tegenkomt, maken veel indruk op ons.

In Pokhara zouden we bijkomen van de afgelopen 2 maanden, en weer langzaam in het reisritme komen. Het gezellige toeristische dorpje leende zich daar perfect voor. Ons hotel met 24 uur per dag heet water en wifi, een kamer met een panorama view over de bergen en een balkon in de zon, was een geschenk uit de hemel. In het dorp kun je elke morgen, middag en avond kiezen uit een van de tientallen leuke restaurantjes. Sommige van deze hebben een prachtig uitzicht over het meer. Hier hebben we dan ook menig uur voor ons uit zitten staren en boeken zitten lezen.

Om ook nog wat actiefs te doen, hebben we naast het luieren en genieten in het hotel of de restaurantjes, ook nog geluierd en genoten in een bootje op het meer. We hebben hier 2 uur al lezend en grappend rondgedobberd terwijl de adelaars en paragliders boven ons rondcirkelden.
Eén van onze andere actieve uitspattingen was een fietstocht rond het meer. En actief was het; berg op-en-af op een fiets zonder versnellingen. Goed voor de conditie!
De mensen in Nepal zijn heel uitnodigend. Ze vinden het een eer als je een kopje thee bij ze komt drinken en een praatje met ze maakt. Zo hebben we in de dorpjes rond het meer wat lieve en interessante mensen ontmoet. En een boerenjongen blij gemaakt met een rondje op onze fiets en een lolly. :)

Morgen verlaten we ons relaxte onderkomen in Pokhara en trekken richting de Indiase grens, vanwaar we in Gorakhpur de trein naar Varanasi zullen nemen.
De plannen om via Darjeeling India in te gaan zijn gewijzigd door de stakingen die daar dagelijks worden gehouden. (De mensen daar willen van Darjeeling een eigen staat maken en houden zogenaamde ‘bandh', waarbij de hele stad compleet stilstaat). Hierdoor is het voor ons te riskant om naar en van de stad te reizen.

In India zullen we de komende maand de volgende steden aan gaan doen: Varanasi, Calcutta, Puri, Tirupati en Madras. De laatste is waar onze lieve vriendinnetjes Shanna en Bianca zich bij ons zullen voegen. Vervolgens zullen we samen doortrekken naar Bangalore, Hampi, Goa, Mumbai, Agra en Delhi. Een mooie en interessante reis voor de boeg dus!

Maar eerst morgen om 5 uur onszelf het bed uit slepen om om 6 uur op het busstation te staan wanneer de bus naar de grens vertrekt. Van hier zullen we een 16 uur durende reis moeten doorstaan om in Varanasi aan te komen. Let the happy times begin! ;D

Kathmandu II, Nepal

Het is alweer bijna een maand geleden sinds ons laatste verhaal. Dus hoog tijd voor een update!

Rond Kerst en Oud&Nieuw hadden we allebei winter break. Op Pragati en Nienke's school was door de recente verhuizing nog genoeg te doen, dus besloot Joey deze twee weken mee te helpen. De buitenmuren van de nieuwe locatie konden wel een likje verf gebruiken en we pobelden om aan de slag te gaan.

De 1^e week hebben we benut om het schoollogo op de straatmuur te schilderen. Een lastig klusje, want ons voorbeeld bestond uit een visitekaartje die zo'n 500x vergroot diende te worden. Maar met een warm zonnetje in het gezicht en veel plezier is het Nilam en Jeewan gelukt!

‘Nilam en Jeewan?', zul je denken. Dat zit zo: Van de kinderen in ons huis hebben we Nepalese namen gekregen. Onze namen Nilam (blauwe saffier) en Jeewan (leven) worden door iedereen hier gebruikt. We zijn er al helemaal aan gewend en noemen elkaar soms ook zo. :)

Onze reputatie als creatief duo leverde ons veel extra klusjes op. We hebben tussendoor nog deurbordjes getekenend, plaatjes opgeplakt, papier gesneden (A1 is goedkoper dan A4, dus moet met een mes in achten gesneden worden!..), stenen beschilderd, naamplaatjes gemaakt en nog veel meer.

We wilden natuurlijk ook meer van de stad zien dan alleen de scholen en onze buurt, en besloten te gaan sight seeen. We zijn er een dag op uitgetrokken en hebben één van de belangrijkste hindoestaanse tempelcomplexen ter wereld bezocht: Pashupati. Onder begeleiding van een hennaroodharige gids hebben we bijna 3 uur rondgelopen en onze ogen uitgekeken.
De heilige tempel die als bedevaartsoord wordt bezocht, inclusief gouden stier, was verboden terrein voor ons. Maar de gids wist toch een mooi plekje aan te wijzen vanwaar we een foto konden maken.

Het meest indrukwekkend waren de crematies. Aan de rivier (die uitmondt in de heilige rivier Ganges) worden op plateau's die zijn ingedeeld in rang van kaste, lichamen gecremeerd. In bijzijn van familie worden de lichamen ritueel in brand gestoken. Het is een komen en gaan en we zien dan ook meerdere crematies tegelijk. Na afloop wordt de as emmer voor emmer de rivier in gespoeld. De rivier is zo dichtgeslibt door de as, dat er hele eilanden in zijn ontstaan en er dus weinig van over is.
Een onvoorstelbaar beeld voor ons is dat als je de rivier afloopt, je mensen ziet die hetzelfde stroompje gebruiken om zichzelf en hun kleren in te wassen.
Na het bezoek aan Pashupati namen we vol van alle nieuwe informatie en indrukken de bus terug naar huis.

De 2^e en tevens laatste klusweek hebben we met behulp van leraren en familie de muren rondom de speelpleintjes beschilderd. Nienke mocht zich helemaal uitleven op een thema.
Het tempo lag lekker hoog en na 4 dagen waren zebra's, apen, vogels, een slang, giraffe en een olifant de nieuwe kleurrijke bewoners van deze zes muren. Het eindresultaat mag er wezen, al zeggen we het zelf! ;)

Toen was het tijd voor Nienke haar verjaardag! Bij het bedenken van een kado was er eigenlijk maar één ding dat ze graag wilde; een warme douche. Daarom hebben we het hele weekend Nienke's b-day gevierd in een hotel in toeristisch Thamel. We hebben heerlijk Italiaans gegeten, veel geskyped met thuis, geshopt en al onze kleren laten wassen. Het was TOP! :D
Daarnaast is ze ook thuis verrast en kreeg op de avond van haar verjaardag een grote taart met haar naam erop van Niken, Pragati en de kinderen. Heel lief, ze voelde zich zo ver van huis, toch erg jarig.

De laatste weken zijn voorbij gevlogen. In huis is het super gezellig en erg huiselijk. We leren de heerlijkste curry´s maken, helpen in het huishouden, we vermaken de kids en spelen vaak kaart spelletjes met Niken en Pragati. Na ons weekendje was de vakantie over en konden we weer serieus aan de bak. Joey keek tussen het lesgeven door niet meer op van de rake klappen die leerlingen nog gewoon van de leraren krijgen en Nienke ging creatief haar eigen gang op haar school.

Ook hieraan kwam een eind. De laatste dag op school was er voor ons beide een van veel verrassingen. Nienke werd verrast met cadeautjes en een kaart gemaakt door alle kinderen van de school. Na een mooie schoolfoto werd ze door iedereen met veel bedankjes uitgezwaaid.
Voor Joey´s afscheid was er zelfs een hele ceremonie georganiseerd. Na een mooie speech van de principal, vele tekeningen en een budha-beeldje, werd er ook nog een liedje van Green Day (zijn ze hier fan van) voor hem gezongen. Als afsluiter kreeg hij een tika (rode stip) op het voorhoofd, een Nepalese muts op en een ere-sjaal om.
Een aparte, maar indrukwekkende belevenis voor ons!

Na anderhalve maand op één plek is het, ondanks de leuke mensen die we hebben ontmoet en de fijne omgeving, heerlijk om weer verder te reizen. Onze volgende bestemming is het natuurrijke Pokhara, 6 uur rijden van Kathmandu. De ideale plek om ons bezoek aan Nepal mee af te sluiten.

Kathmandu, Nepal

Namaste Nepal! Het is eindelijk tijd voor ons vrijwilligersavontuur. De 6 uur durende vlucht vanaf Singapore verliep voorspoedig en de aanblik op de Himalaya´s en vooral Mount Everest uit ons raampje, was geweldig! Bij aankomst op Kathmandu Airport is het een wereld van verschil vergeleken met de hypermoderne luchthaven van Singapore. Een gammele bus brengt ons naar het gebouw waar we onze visums en tassen kunnen halen. Het vliegveld is heel klein en het gaat er allemaal heel relaxed en informeel aan toe. Begin is goed.

Buiten voelen we meteen de kou, die we na 7 maanden zon niet helemaal gewend meer zijn. Er staan een hoop mensen voor de deur te schreeuwen en dan springt er een dame uit de menigte. Het is Pragati en we zijn erg blij haar te zien, na al het emailcontact dat we de afgelopen maanden hebben gehad. Laat het avontuur beginnen!

En een avontuur is het. De taxi (een kleine Toyata) zigzagt door het drukke verkeer van de stad. Via grote stoffige straten en kleine steegjes arriveren we bij, wat voor ons de komende 6 weken thuis gaat worden. Het huis van ´Stichting ECC' (http://www.stichting-ecc.nl/). In het huis wonen Pragati en Niken, die zorgen dat alles in het huis op rolletjes loopt, en 4 van 9 kinderen die ze ondersteunen.

Het leven hier heeft een vaste structuur. Dus we leren al snel hoe het er allemaal aan toe gaat. De eerste dagen was het vooral heel erg wennen. Onze enige taak was de kinderen om 4 uur ophalen van school. Zodat Niken en Pragati na hun werk konden leren voor hun examens. De kinderen zijn zo zelfstandig dat zij in het begin meer voor ons zorgden dan wij voor hen.

En toen was het tijd voor de eerste werkdag. Joey werkt anderhalve maand op de Baal Udyan Secondary Boarding School. De officiele leraar Engels is er niet meer, dus neemt Joey voorlopig die taak over. In eerste instantie zou hij alleen assisteren, maar nu is hij verbazingwekkend dé leraar Engels voor 5 verschillende klassen! De leeftijd van de kinderen varieert van 8 tot 14 jaar. Daarnaast geeft hij ook één keer per week computerles (ook al zijn er maar 2,5 computers) en op vrijdag gymles. Het gaat op echt werken lijken. ;)
De schooldag begint altijd met assembly, waarbij alle scholieren (uiteraard in uniform) in rijen moeten staan en tussen de rek- en strekoefeningen door een paar liedjes zingen. Het is in ieder geval een goede manier om iedereen wakker te krijgen voordat de les begint! In het begin was het erg wennen op de primitieve school, maar het wordt met de dag leuker om de Nepalese kinderen les te geven.
Nienke werkt bij Pragati op school. Een school gebasseerd op het Montessori principe, voor kinderen van 2 tot 8 jaar. Ze viel meteen met haar neus in de boter, omdat haar eerste werkdag de jaarlijkse sportdag was en ze ook het kerstfeest mee kon vieren. Erg leuk!
Door de tijd van het jaar hebben we nu allemaal 3 weken vakantie. In die vakantie gaan we Pragati en haar collega´s helpen met het verhuizen naar een nieuwe school.

In de weekenden en in de vakantie is het tijd om tot ons door te laten dringen waar we zijn. Het leven hier is zo anders dan we gewend zijn. Het begint met 4 keer op een dag eten. We eten dan Dal Bath (rijst met een soort saus) met elke dag een andere groente en 1 keer in de week kip. We hebben hier geen heet water, dus warmen het water in een emmer op en wassen ons daarmee (wat nog steeds erg wennen is in deze kou!). We wassen onze eigen kleren met zeep en koud water. Het slapen gaat, maar was erg wennen door de harde matrassen en kussens. Het is even wennen, maar we voelen ons er inmiddels al erg in thuis.

Al snel kwamen we erachter dat we nieuwe kleren moesten kopen. Er is geen verwarming dus het huis is ijskoud. Wanneer de zon schijnt is het hier 15 graden warmer. Maar als hij weg is is de gevoelstemperatuur iets van 5 graden. In Thamel, het toeristische gedeelte van Kathmandu hebben we wat wollen vesten aangeschaft. Inmiddels zijn de indoor-sokken, yak-sjaals en handschoenen daar ook aan toegevoegd.

Doordat we inwonen bij Pragati en Niken, leren we erg veel van de Indiase en Nepalese cultuur. We komen in contact met veel van de Hindi gebruiken. Het kastenstelsel speelt een rol hier. Niken is Gurung en Pragati Mewari. Een gemixt huwelijk dus, maar dat is in de ogen van deze moderne mensen geen probleem. We zijn naar een Mewari huwelijk geweest, waar een meisje trouwde met een stuk fruit (wij geloofde het eerst ook niet). Het meisje moet voor haar menstruatie met deze vrucht trouwen, waarna ze op oudere leeftijd met een Mewari man kan trouwen. De tradities zijn nog erg belangrijk hier. Ook gebruiken zijn belangrijk. We mogen bijvoorbeeld ´s avonds geen vuilnis buiten zetten, niet fluiten, niet onze nagels knippen. En jutho verbied je om van elkaars bord te eten. Dit soort dingen zijn even wennen, maar inmiddels gedragen we ons behoorlijk en als echte Hindi.

Toen waren de kerstdagen aangebroken. Kersavond hebben we Nepalese momo's gemaakt en gegeten. 1^e en 2^e Kerstdag hebben we Niken en Pragati mee uit eten genomen en zijn met z'n tweetjes nog ergens gaan eten. Maar we misten Nederland toch wel heel erg tijdens de feestdagen. Het is hier leuk en gezellig en we hebben het fijn met elkaar, maar het kan niet op tegen een avondje gourmetten met de familie of een stadje doen met vrienden! Volgend jaar weer. ;)

Met Oud&Nieuw zijn we Thamel weer ingegaan. Niken nam ons mee naar een cafe waar de band van een vriend van hem speelde. Het was een hele leuke avond. De weinige toeristen die er waren, trokken al snel naar elkaar toe en zo hebben we er samen een mooi feestje van gemaakt. Om 12 uur (4,75 uur eerder) het thuisfront nog even gelukkig nieuwjaar gewenst en natuurlijk wensen wij jullie ook allemaal een heel gelukkig en voorspoedig 2011!

Singapore, Singapore

Het kleine landje Singapore, gelegen tussen Maleisie en Indonesie, was de perfecte afsluiter van Zuid-Oost Azie! Je hebt hier echt alles. Aan de ene kant is het Aziatisch, aan de andere kant doet deze stad héél westers aan.

Dat westerse gevoel krijg je al bij aankomst op het vliegveld, waar niets ontbreekt en alles tot aan de puntjes is verzorgd (tot het tapijt dat overal op de vloeren ligt aan toe). Na het afhalen van de backpacks werden we met een skytrain van Terminal 1 naar 2 gebracht, om vervolgens in de MRT (metro) te stappen richting centrum. In no-time stonden we voor het hostel.
Helaas was deze vanwege een groot evenement (daar later meer over) volgeboekt... Op naar het volgende hostel dus. We hadden de mazzel dat iemand ons wel een lift wilde geven, dus ook daar waren we zo. Op het eerste gezicht nog aardige mensen ook in deze grote stad!

Bij Empire Backpackers Hostel hadden ze nog wel plek voor ons. En wat voor.. We sliepen op een 2-persoonsbed, tussen een stapelbed en een los bed in. Heel apart, maar onze kamergenoten (2 Finnen en een vage Singaporese dokter) waren best aardig. Het hostel zelf stond half op instorten en je hoorde de ratten om de haverklap knagen en piepen. Om over de kakkerlakken in de douche maar te zwijgen..

Lopend door de stad merken we hoe schoon het op straat is. Je ziet bijna geen papiertje of sigarettenpeuk liggen. We komen al snel achter de reden. Overal staan borden met wat hier verboden is en hoeveel de boete zou gaan kosten. Verkeerd oversteken kan je op een boete komen te staan en op straat roken is soms zelfs verboden (‘by Law!'). In de metro kost een sigaret je 1000,- Singaporese Dollars (750,- USD) en daar iets eten of drinken $500,-! Het is natuurlijk goed dat je de stad schoonhoudt, maar je kan ook doorslaan in regeltjes..

Eén van de dingen waar Singapore bekend om staat is het dure shoppen. In Orchard Road (dé winkelstraat) staan de winkels echter niet op een rij. Nee, hier staan de mall's op een rij! Je loopt van de ene mall (met 8 verdiepingen) naar de andere (die weer 12 verdiepingen + bioscoop heeft).
De mall's houden ieder jaar een wedstrijd welke de mooiste kerstversieringen heeft. Alles ziet er dus ook schitterend uit.

Singapore heeft meer te bieden dan alleen maar winkels. Op Sentosa Island, net buiten de stad, ligt een gebied speciaal voor toeristen of locals die er een dagje op uit gaan. Van Warner Bros tot Hard Rock Café, van achtbaan tot tokkelbaan, van zwembad tot strand; alles is er te vinden.
Eigenlijk waren wij daar maar voor één ding: Op tijd zijn voor de kaartverkoop van dancefestival ZoukOut! Dit jaar was het 10-jarig jubileum van dit grootste outdoor feest van Zuid-Oost Azie, extra groot dus! Tiesto en David Guetta waren de grote namen die achter de draaitafel op de main zouden staan.

Dat de ZoukOut kaartjes populair waren, merkten we aan de enorme rij voor de last-minute tickets. Deze was (geen geintje) een kilometer lang! Nadat we ons goed vermaakt hadden op Sentosa zelf konden wij hier dus achter aansluiten. Dit ging niet werken, de rij schoot niet op.. Joey besloot maar even vooraan te gaan kijken. Bleek dat er maar twee verkopers achter een tafel zaten! Gelukkig stonden er vooraan in de rij twee Duitse meisjes die voor ons wel kaartjes wilden kopen. Het feest kon beginnen!! :)

Terwijl de rij niet korter, maar juist langer leek te worden, werden de bordjes met ‘Sold Out' neergezet. En dropen er honderden mensen teleurgesteld af. Wij haalden wat biertjes en zijn tussen de Singaporese jongeren op het strand gaan zitten, waar we al snel uitgenodigd werden in hun kringetje die vol met drank stond. Het tempo lag aardig hoog en voor we het wisten was de laatste fles wodka leeg.

Eenmaal binnen was het één en al vrolijkheid. Vrouwen in bikini, lekkere muziek en met de voetjes in het zand! Er waren 3 podia, maar verreweg de drukste was die met Tiesto en aansluitend David Guetta. De verwachte laser-, licht- en vuurwerkshow ontbrak natuurlijk niet. Het was grappig om te zien dat al die Aziaten de nummers van Tiesto zo goed kennen. Guetta gaf aan dat het zijn eerste performance in Azie was en maakte er een groot feest van. Iedereen ging helemaal los!

Kapot, maar voldaan slopen we om half 8 de volgende morgen het hostel weer binnen.
Waar we 3 uur later weer uit moesten checken, omdat we een ander hostel hadden geregeld. Met een klein katertje en de backpacks op ons rug kropen we naar Footprints in Little India. Dit hostel was een verademing in vergelijking met de vorige. Vrolijke kleuren op de muren, voetbaltafel en breedbeeld-tv, een heerlijke warme douche en belangrijker; geen ongedierte. Hier hebben we ons de laatste 3 dagen goed vermaakt.

Op dit moment zijn we in Kathmandu, de hoofdstad van Nepal. Na het supermoderne Singapore is het even wennen aan de drukte, chaos en het vuil overal. Op het vliegveld stond tussen alle schreeuwende taxichauffeurs, Pragati ons op te wachten. De komende tijd zullen we bij haar, haar man Niken en de opvangkinderen in huis gaan wonen.

Hiermee begint een nieuw hoofdstuk in onze reis. We zullen weer vroeg op moeten, moeten koken, schoonmaken, wassen en werken. En fijn dat we het vinden! J Maandag begint ons eerste werkdag en in het volgende verhaal zullen we daar uitgebreid over vertellen.
Maar we gaan nu eerst warme kleren kopen! Onze zomerkleren houden ons in deze temperatuur alles behalve warm. In Nederland is het koud, maar na zeven maanden 30 graden, is 10 graden ook heel koud!

Bali II, Indonesie

Het is weer tijd om naar Bali terug te keren! De stad Mataram hadden we na een paar dagen wel gezien. Dus vertrokken we met een privé ojek (openbaar vervoer busje) naar Lembar, een van de havens van Lombok. Hier konden we gelukkig makkelijk een ticket boeken voor de ferry, die al op ons lag te wachten.

Dit bleek uiteindelijk niet zo´n voordeel te zijn. Doordat we er als eerste op zaten en er nog heel wat auto´s en bussen op moesten, was het wachten lang. Na een uur wachten en 5 uur varen kwamen we 2 uur te laat aan in Padangbai, de haven van Bali. Waar we nog een uur hebben moeten wachten, omdat de haven stuk was (?!) en er nog twee ferry's stonden te wachten. Het was een lange rit en we waren blij dat we aan wal waren.

In Padangbai besloten we een nachtje te blijven. De volgende ochtend was het tijd om naar het lang verwachtte Ubud te gaan. We regelden een goede prijs met één van ojek chauffeurs en konden een half uurtje later met een beker Popmie (meeneem-noodles) in de hand vertrekken.

De aankomst in Ubud was geweldig. Overal langs de weg zijn mooi versierde huizen, heel veel batik, beeldhouw en houtsnijwerk-ateliers. Mensen in traditionele kledij en niet al te veel toeristen. Door de relaxte sfeer en ons fijne huisje hebben we het er even van genomen en we zijn hier uiteindelijk tien dagen blijven hangen.

Tussendoor heeft Joey zijn langverwachte tattoo laten zetten. Na een hoop verschillende ideeen heeft hij ervoor gekozen om een soort kompas met Azie erin op zijn arm te laten zetten. Zelf een beetje tekenen en op naar de tattooshop. Nadat de tattooeerder de tekening een beetje aangepast had, heeft hij er toch nog even een nachtje over slapen voor de zekerheid. Maar de volgende dag was het dan toch echt zover. Na 2 uur zweten stond ie erop!

Na een weekje weinig uitvoeren wilden we wel weer even wat ondernemen. We pakten een kleine tas in voor 1 nacht, huurden een scooter en reden noordwaarts op weg naar vulkaan Batur met het prachtige meer dat ertussen ligt. Onderweg zijn we gestopt om Goa Gajah te bezichtigen. Dit is een tempel uit de 11^de eeuw, die herontdekt is door de Nederlanders. Ze hebben hier ook een heilige bron, waar we ons in hebben gewassen voor geluk, heel bijzonder. Na dit bezoek is alles een beetje in het water gevallen, want vanaf onze aankomst in het buurstadje van Kintamani begon het te regenen en het is die hele dag niet meer gestopt.

We hadden de mazzel dat we een hotel hadden met een prachtig uitzicht over de vulkaan en het meer. Dus het was niet helemaal een aanfluiting, maar toch besloten we de volgende morgen extra vroeg de wekker te zetten om de regen voor te blijven en mooie plaatjes te schieten van de vulkaan. Op de terugweg zijn we nog gestopt bij een Balinese koffie plantage. Een onverwacht, maar heel leuk bezoek. We kregen de productiestappen van de koffie uitgelegd en mochten vanalles proeven.

De dagen terug in Ubud hebben we gevuld met wandelen door de straten, langs de winkels en over de markt. Eten in de ruime keuze aan restaurants. Musea en ateliers bezoeken. Skypen met onze ouders en the Voice kijken op RTLgemist

Inmiddels waren onze backpacks zo vol van alle souveniers en kledingstukken, dat we besloten een pakket naar huis te sturen. 5 kilo verschepen naar Nederland. Het duurt 2 maanden en kost een schijntje. Wat heerlijk dat we een beetje gewicht kwijt zijn!

Na Ubud hebben we Kuta nogmaals aangedaan. Hier hebben we onze paspoorten opgehaald, die nog steeds bij Immigrasi lagen voor de visumverlenging. En natuurlijk wachtte de Beergarden en ook de Bounty bar op ons om een drankje en dansje te wagen. Een top avond!

Als afsluiting van Indonesie werden we getrakteerd op een Hindu-ceremonie. We waren bij voorbaad erg blij dat we deze nog mee konden maken, maar toen de dag was aangebroken, viel het vies tegen. Geen ceremonie te zien. Voor de lokale mensen een big deal, maar vooral binnen de tempels en met familie in de privacy van hun eigen huis.

Op 9 december was het tijd voor een nieuw hoofdstuk. Eerst een week Singapore en vervolgens het lang verwachtte Nepal, waar aan het luieren een eind komt en er werk aan de winkel is!