Siem Reap, Cambodja

Na het heerlijke Sihanoukville weer even met beide beentjes op de grond in het noord-westen van Cambodja. Siem Reap is een klein stadje, maar wordt druk bezocht. En dat heeft eigenlijk maar een reden; de tempels van Angkor.

Bij aankomst in Siem Reap zijn we eerst even het kleine centrum in gegaan. Er zijn twee verschillende bazaar-achtige markten. Het vlees wordt hier vlak naast het rek mett-shirts in kleine mootjes gehakt, om later te worden bereid in het stalletjes even verderop. Als je weer buiten bent, komen de tuk tuk bestuurders alweer op je af gevlogen. Gelukkig zijn weinmiddels wel wat gewend enstoren we ons totaal niet aan deze opdringerigemannetjes. De grootste onderlinge grap gaat over de manier waarop de mensen hier hun waar aanbieden. 'Helloooo, pleeeeease, ladyyyy, you want to buy sooooome, very cheeeeeap, pleeeeeasemisteeeeer...'. Als de mensen op de Albert Cuijp jezo zouden benaderen zou je zeker in een scheurliggen.

Sinds we in Siem Reap zijnaangekomen,regent hetelke dag in hetmiddaguur, waardoor weons uitje naar de tempelsvan Angkor al in het water zagenlopen. De mensen van het hotel bleven ons lastigvallen met de makkelijkste optie van allen (de hele dag rondgereden worden met een tuk tuk), maar wij hadden onze zinnen gezet op een fietstocht. Met de fiets zouden we zelf de regie in handen houden, zo konden we in een dag het meeste zien voor het minste geld. Een wereldoptie dus. Als het niet regent... We hebben toch maar de gok genomen en zijn vrijdagochtend om half 5 's ochtends opgestaan. Op deze manier konden we de zonsopgangbij detempelsaanschouwen, en ontliepen we als het goed was de regen en hopelijk ook de grootste drukte.

Vroeg opstaan is nietJoey's hobby, maar bij het aanzicht van de Angkor Wat waren we helemaal wakker. Het is zo ontzettend mooi. En dan te bedenken dat hetwordt beschouwd alshet grootstereligieuze bouwwerk ter wereld!Elke muur is beschilderd met tekeningen van veldslagen uit de tijd van devoorouders van deKhmers.Het vroegere Khmer-rijk omvatte ookde buurlanden Vietnam, Thailand en Laos en de tempels van Angkor waren hierhet middelpuntvan. Een magistraal bouwwerk met een rijke geschiedenis. Die, door de eeuwen heen, door machtswisselingen, de natuur en plunderingen in verval is geraakt, maar waar je nog steeds aan de mooie versieringenzijn oude glorie af kunt zien.

Na Angkor Wat hebben we nog vele andere tempels bezocht, waaronder Angkor Thom.Maar voor ons was de meeste indrukwekkendetoch welde 'JungleTemple'.Deze tempel is weer helemaal ingenomen door de natuur. We konden hem eerst niet vinden, maar we wisten dat hij ergens in de buurt moest zijn. Toen we het aan een gids vroegen antwoordde hij met; 'The Angelina Jolie temple? It's the best one!'. Er stond ons dus nog wat te wachten. Een eindje van het pad vonden we hem eindelijk. De muren van deze tempel zijn door planten overwoekerd en de honderden jaren oude bomen groeien overal op en overheen. Echt een plaatje met een surealistische sfeer. En een mooi einde van de dag.

De rest van ons verblijf in Siem Reap hebben we genoten vande laatste dagen in Cambodja. Het is echt een heerlijk land! Het is klein, mooi, niet te druk, redelijk goedkoop en vol met vriendelijkeen dankbare mensen. In het begin was het even wennen aan de vele kinderen, maar na een tijdje zijn zij een van de belangrijkste positieve en vooral grappige aspecten vandit land.

De reisplannen die we hadden voor na Cambodja hebben we aangepast. We gaan in plaats van naar Laos, eerst naar Thailand. Hier zullen we onslieve vriendinnetje Nadine ontmoeten die in Chiang Mai vrijwilligerswerk aan het doen is. We zullen eerst een paar nachten in Bangkok verblijven, om vervolgens af te reizen naar het noord-westen.

Sihanoukville, Cambodja

Het is hier fantastisch! Als een echte kustplaats is het leven hier erg relaxed. De eerste dagen regende het, maar we hadden wat tijd nodig om te acclimatiseren en dit gaf ons mooi de tijd. De onweersstormen hier zijn ook echt een belevenis, het komt met bakken uit de hemel en de bliksem is spectaculair.

Het werd al snel mooi weer, zodat we de omgeving konden gaan verkennen. Sihanoukville is een echte badplaats. Erg groen achter de oren, omdat het nog niet zo lang open is voor toerisme, maar duidelijk opkomend. En de Cambodjanenkrijgen het door; hotels, restaurants, winkels, resorts en discotheken springen hier als paddestoelen uit de grond.

Ons guest house ligt optwee minutenafstand van het strand, aan een dirt road (die verandertin eenriviertje als het regent)tegen het centrum van het plaatsje. Alles wat we nodig hebben is verder in de buurt. Elke morgen lekker een omeletje halen bij de buren. Om vervolgens door te sjokken naar het strand, waar we op een strandbed neerploffen, een drankje bestellen en genieten van de dag. Het water is hier afwisselend van kleur en golfgrootte, maar is heerlijk koel.

De mensen hier verdienen bij door het strand af te struinen met hun verkoopwaar. Alles wat je nodig hebt komt hier naar je toe. Echt alles! Het is zelfs mogelijk om je op traditionele wijze te laten epileren op het strand. We genieten overdag volop van de vriendelijke mensen. Vooral met de veleverkopendekinderenkun je grappige gesprekken voeren. Zespreken eenaardig woordje Engels en zijn behoorlijk bijdehand.

Als we aan het einde van de middag voldaan zijn van het dagje strand, strompelen we terug naar de 'Ocean Walk Inn' om te douchen en ons klaar te maken voor de avond. De avonden zijn hier het drukst. Dan lijkt iedereen uit zijn holletje te komen om te genieten van de gratis drankjes en het goedkope bier aan het strand. De concurentie tussen de strandtenten is hier groot. Ze doen er alles aan om mensen te trekken en houden de prijzen daarom zo laag mogelijk, met af en toe een vuurshow om het publiek bezig te houden.Het lijkt soms net opde Spaanse costa met al de westerse proppers en hun opvallende flyers. Maar daneen stukminder druk.

Het was geen spectaculair weekje, en dus niet zo'n spannend verhaal deze keer. Maar wezullen straks echt moeten afkicken van hetfijneleven in Sihanoukville!
Op naar Siem Reap ende mooie tempels van Angkor.

Phnom Penh, Cambodja

Cambodja! Na Vietnam weer een land met een bloedige historie. En ook hier nog maar zo kort geleden. 35 jaar geleden zorgde de Khmer Rouge ervoor dat er in 4 jaar tijd meer dan 2 miljoen mensen werden vermoord. Dit was bijna een derde van de hele Cambodjaanse bevolking. En dan hebben we het nog niet over alle gewonden en vermisten.

We wisten toen we het land inkwamen dat de bevolking hier nog steeds zo door beinvloed is dat het land voor de helft uit jongeren bestaat. Je ziet dan ook overal kinderen. Terwijl onze bus op een pontje stond te wachten, stonden ze buiten voor het raam te bedelen. Een jongetje had zijn blinde vader aan de hand. Dan wordt je wel even op je plek gezet in jeluxe airco-bus.

De eerste stop in Cambodja is de hoofdstad, Phnom Penh. We hadden al uitgezocht in welke buurt onze guest house zou zijn, en toen we een bekende straatnaam zagen vroegen we aan de chauffeur of we er hier al uit moesten. Blij met de mededeling dat we alleen maar naar links de straat in hoefden te lopen, pakten we onze backpacks en gingen op weg. Maar zoals wel vaker in Azie bleek de chauffeur complete onzin te hebben verkondigd. De guest house was zo ver weg, dat we besloten een tuk tuk te nemen. Wat, omdat we deze luxe ons niet zo vaak veroorloven, toch wel leuk was :D

De volgende dag zijn we naar deTuolSleng(S21)gevangenis geweest. In dit voormalig schoolcomplex werden in de tijd van de Khmer Rouge 'tegenstanders' gevangen gehouden, ondervraagd en gemarteld. En uiteindelijk in de 'Killing Fields' vermoord.

Tijdens het bezoek aan de S21 kruipt er telkens een naar gevoel naar binnen. Je loopt er langs de duizenden foto's van gevangenen die hopeloos, of soms zelfslachend (gewoon, omdat mensen dat nu eenmaal doen als er een foto wordt genomen),in de lens kijken.

We lopen hier op eigen houtje doorde kleine geimproviseerde cellen enlangs de martelkamers. De sfeer die er hangt maakt een diepe indruk, wetend dat er duizenden mensen hier hun tijd op gruwelijk wijzehebben moeten doorbrengen,voor ze uiteindelijk naar de Killing Fields werden gebracht.

En juist die Killing Fields stond op ons programma voor de volgende dag. Vanaf het moment dat je het grote monument ziet voel je alweer dat nare gevoel opkomen. Als je vervolgens langs de gaten in de grond loopt en je beseft dat al die botten die opgestapeld liggen in het monument slachtoffers van een gruwelijk en wreed regime zijn, danpas komt het echt binnen. Dit zijn mensen geweest die puur en alleen omdat ze hoger opgeleid, meertalig waren of gewoon omdat ze tegen de haren in hebben gestreken vaniemand van de Khmer Rouge, gemarteld werden opna een valse bekentenis (die de KR door middel van hun martelmethoden altijd kreeg) te wordenvermoord en gedumpt in een massagraf.Dit was wel even iets wat we moesten laten bezinken.

Wezijn na de nare S21 gevangenis en de Killing Fields op zoek gegaan naar wat mooie creaties van Cambodja. Phnom Penh is niet zo groot, dus konden we alles per voet doen. We zijn naar het Independence Monument geweest, naar de grote markt, en naar een grote pagode. De laatstgenoemde bevond zich bovenop een heuvel op een groot plein, waar tientallen wilde aapjes hun plek gevonden hadden. Bij het spotten van het eerst aapje van de dag, die op een bankje met een spiegeltje in zijn hand iedereen in de gaten hield, lagen we al in een deuk. De rest van dedag hebben we met het fotograferen en voeren van de aapjes een heerlijke middag gehad.

Nagemengde gevoelensover te hebben gehouden aan Phnom Penh gaan we nurelaxen aan het strand van Sihanoukville.

Ho Chi Minh City (Saigon), Vietnam

De bus naar Saigon was een fijne. Deze keer upperbeds, dus geen last van kakkerlakken. De pick up was om half negen 's avonds, waardoor de lichten al snel uitgingen.Zo konden we, nadat we met onze mijnwerkerslampjes een boekje gelezen hadden, een keer lekker vroeg slapen.

Om half 6 'sochtends kwamen we aan in Saigon. Dat betekend: ogen openen - uitrekken - spullen verzamelen en wegwezen. Daar sta je dan versuft langs de weg in een nieuwe stad met zeurende motos (chauffeurs van de motorbikes die ons overal heen willen brengen) als bijen op honingom je heenzoemend.Gewoon negeren,stadskaart uit de tasen te voet de buurtverkennen. Na veelnog gesloten(!) hotels en een kijkje in een vieze kamer, vonden we nog redelijk sneleenprima guest house.

De dagen in Saigon gingen ontzettend snel. je voelt je hier al snel thuis. Het is er, ondanks de 5 miljoen inwoners,kalmer dan in Hanoi. De wegen zijn breder, waardoor het verkeer zich meer verspreid. En er is minder getoeter. Of horen we het gewoon niet meer?

Omdat we onze tijd in en om Saigon niet wilden verdoen, hebben we meteen een tour geboekt naar de Cu Chi tunnels. Wat ons erg indrukwekkend leek en uiteindelijk ook was. De man die de tour leidde heette'Mister Bean' en werd schijnbaar al door vele aangeraden als gids.De beste man heeft ons in de bus erheen de geschiedenis van zijn land en daarnaast ook zijnlevensverhaal vertelt. Hijwas in de oorlog verkenner voorde Amerikanen, zat gestationeerd in een van dedrie legerbasisen rondCu Chi, was daarnaastzoon van een Vietnamese moeder, die zijngeboorteland ten onder zag gaan en werd laterin de gevangenis gegooidomdat hij deAmerikanen had geholpen.

Bij de Cu Chi tunnels aangekomen kregen weeerst een introductie video te zien. Hierin werd uitgelegd hoe de Vietnamesen de Amerikanen te slim af waren. Na de film werden we mee het bos in genomen, waar Mr Bean ons een sniperhole liet zien. Deze was eerst niet zichtbaar. Pas toen onze gids een deksel uit het niets omhoog trok, zagen we wat de bedoeling was. Een klein gat waar we amper in leken te passen. Maar toch mochten we een voor eeneven plaatsnemen. En natuurlijk ging juist toen Joey erin zat de deksel er weer op.
Verder kregen we boobytraps en wapens te zien. Het deel waar het allemaal om draaide, de tunnels zelf, werden voor het laatst bewaard. We mochten er zelf doorheen kruipen! Dit was best beklemmend. Het is er smal, laag en er is weinig zuurstof. Doordat de tunnels zigzaggend gemaakt zijn (om een achtervolgende kogel te kunnen ontwijken) zie je vaak geen hand voor ogen. Na een benauwde 120 meter bukken en soms kruipen, waren we blij om weer daglicht te zien.

Een dag later, in het War Remnants Museum werden andere aspecten van de oorlog benadrukt. Vooral de foto's van 'Agent Orange' (zware chemicalien)slachtoffers maakten erg veel indruk. Op het plein voor het museum worden de mooie maar duidelijk dodelijke oorlogsmachines tentoongesteld. Zodra je een stap naar binnen doet en zowel de broeierige hitte als de lugubere foto's je de adem benemen, sta je keihard met beide benen op de grond.

Na deze zware bezichtigingen hebben we alles even goed laten bezinken om ons vervolgens te richten op het heden. De op handen zijndefinale tussen Nederland en Spanje. In een bazaar zijn we op zoek gegaan naar oranje kleren of desnoods oranje lappen stof. Elke 2 meter waren weernieuwe enthousiaste verkopers die hun kleding bijna over ons hoofd deden, aan ons trokken of gewoon bleven roepen. Maar in plaats van dat we gek werden, hadden we er echt lol in. Elke keer als we zeiden dat we oranje kleren wilden, keken ze ons even bevreemd aan (want wie koopt die kleur nou?). Na de uitleg dat we uit Holland kwamen begonnen ze vrolijk ons land aan te moedigen.

Het gerucht ging in Nha Trang al dat als je de finale in Saigon ging kijken, je bij Bar 5 moest zijn. En omdatde oranje-barrenin onze straat een beetje magertjes waren zijn we daar dan maar naar op zoek gegaan. Steeds meer mensen sloten zich aan, want ook zij hadden gehoord over Bar 5. Na een lange zoektocht kwamen we aan bij de bomvolle bar met oranje-supporters (waar we ook onze gemiste bitterbal hebben genuttigd). De rest van het verhaal is bekend..

Na een paar uurtjes slapen stapten we op de bus naar het volgende land: Cambodja!

Nha Trang, Vietnam

De busreis van Hoi An naar Nha Trang was ronduit apart te noemen. Het begon goed. We hadden een redelijk moderne bus en de stoelen kon je rechterop zetten zodat je niet 12 uur lang hoeft te liggen. Ook de airco werkte goed.Tot nog toe, allemaal goed voor elkaar dus! Tot het eerste minpuntje zich een weg baande over het tapijt. Een kleinekakkerlak, die tussen ons stoelen heen en weer liep. En gevolgd werd door een kleinere versie en daarna een grotere versie. Door middel van een McGuyver truc konden we onze tassenboven onze hoofden hangen. Gefixt. Tot het volgende punt zichvoordeed. De bus was al helemaal vol, alle plaatsen bezet. Kwamen er nog een achttal Vietnamesen met bagage binnen strompelen. De buschauffeur nam geld vanze aan en fabriceerde een plekje voor ze. In het gangpad, tussenons in! De armleuningen van ons stoelen de ruimte achter ons en elke onbesteedde vierkante centimeter werd vervolgens door deze mannen ingenomen. Lepeltje lepeltje liggenmet een geurende Vietnamees12 uur lang is nou niet echt een prettige rit.We bereiden ons eigenlijk altijd voor opde ergste scenario's, maar dit sloeg wel weer de kroon.

Bij aankomst in Nha Trang was alles weer vergeten. Het is hier heerlijk. De relaxte sfeer die wein de eerdere kustplaatsen al hadden ervaren,was ook hier aanwezig.Het strand is dit keer zelfseen blok achter ons hotel.Er zijn hierveel westerlingen. Naast backpackers deze keer ook oudere mensen en gezinnen die hier komen om vakantie tevieren. De straten in het centrum zijn dan ook veel meer gericht op toerisme.
We hebbeneenheerlijk hotel. Met weer erg vriendelijke mensen. En zijn blij dat we Nha Trang hebben uitgekozen om langer te blijven.Zesdagen opeen plek,heerlijk! We nemen het ervan.

Je wordt hier elke keer zo afgezet als je voor een andere vervoersmogelijkheid dan de benenwagen kiest, dat we eigenlijk alles lopend doen. In Nha Trang is dat alleen wat lastiger. Hier zijn de bezienswaardigheden wat verder verspreid langs de kustlijn en landinwaards. We besluitentwee fietsen te huren voor de tijd dat we hier zijn. We hadden zo'n pijn in onze billen en rug na het eerste uur, dat het bleef bij die ene dag. De mensen zijn hier erg klein. De fietsen waren dus ook niet helemaal de juiste maat, voor onze lange westerse lijven.
We hebben een pagode bezocht. Waar we toen een meisje ons vertelde dat ze ons alleen met rust zou laten en niet zou volgen als we een ansichtkaart van haar kochten, eraan herinnerd werden dat je er vooral niet in moet trappen als iemand een mooi verhaal ophangt. Bovenaan de heuvel waar deze pagode is gebouwd zitde grote 'seated Buddha'.

Naast de vele restaurantjes die we met z'n tweeen aandoen, proberen we zo nu en danook de eettentjesop straat uit. Hierkomt iets meer risico bij kijken, maar het is ook wel heel leuk om tussen de lokale Vietnamesen teeten. En het eten is verdomd lekker! Je moet alleen even vergeten dat ze alle restjes teruggooien in de pan en je bordmeteen vieze doek is 'schoongemaakt'.

De boottour die we hebben gemaakt naar de de eilandenvoor de kust van Nha Trang was hilarisch.Deboot was vol,zoals ze hier alles zo vol mogelijk proppen, maar daardoor ook erg gezellig.Allereerst werden wenaar eenzee-aquarium gebracht op Mot Mui eiland.Na een uurtje visjes kijken en voeren gingen we terug naar de boot, waar iedereen op ons aan het wachten was. (We leven hier niet echt bij de tijd..)

Na eenlunch op de boot transformeerdeonzegids in een zanger/danser/barman. De jongens die eerst ijsjes rond brachten, trossenuitgooide en verveeld om zich heen keken, veranderden nu in drummer en gitarist. Zespeelden op de verroeste instrumenten met een stokoude installatiezelfs nog een solo'tje! Het was humor op en top.De humor zette zich voort toen we de gelegenheid kregen om van de boot af te springen en de gids met een stuk piepschuim vol wijn aan kwam zetten.Een 'floating bar'! Met de meest gore wijn die je je voor kan stellen, maar wat washet leuk.Probeer maar eens met een slokje op, in een sterke stroming,in een band met een hand (de ander gevuld met een beker wijn) terug te komen bij de boot. 'Happy New Year!'

We hebben een heerlijke tijd gehad in Nha Trang.Natuurlijk hebben wesamen met alle Hollanders hierniks gemist van de fantastische prestaties van Oranje.In Saigon zullen we nagelbijtend de finale gaan kijken. Ditmag niet meer mis gaan!

Hue & Hoi An, Vietnam

Na een overnachting in het saaie en totaal niet-Engelssprekende Hai Phong zijn we met de nachtbus naar Hue gereden.

In Huewerden we op het busstation afgezet. Gelukkig is de stad niet zo groot en waren we met een taxi (die we ons voor een keertje permiteerden) razendsnelin de hotelbuurt.Als je eenmaal tussen de verschillende hotels en hostelsbent belandt is het een koud kunstje om een kamer voor 10 dollar te bemachtigen.Vooral als ze naar je lopen te roepen. Ook nu weerkonden we crashen in een kamer met airco, bad, koelkast en tv. Degoedkope hostels zonder privacy komen vanzelf wel weer.Nog even genieten van de luxe nu het nog kan.

De eerste indruk van Hue was heel positief. Zeker naHai Phong. We zijn nu ook officieel de grens van het zuiden over en volgens velen is dit gebied eenveel vriendelijker dan het noorden. Het is in ieder geval een stuk minder opdringerig, de mensenlijken relaxter. Er waait hier zelfseen lekker briesje.

Nade lange busrit en koekjes als avondeten kondenwe weleen goede lunchgebruiken. Recht tegenover het hotel was eenrestaurant dat er goed uitzag en we bestelden hongerig een club sandwich en een cheeseburger (Joey droomde dehalve busritvan -de uiteindelijk niet aanwezige- McDonald's). Op het eerste gezicht zag de burger erverrukkelijk uit en vol verwachting beslotenwe 'mte delen.Na de eerste heerlijke hap, viel de tweede vies tegen. Nienkespuugdehem zo weer uit. Bleek er een worm in te zitten, die zich inmiddels een weg aan het banen was overhaar bord. Ranzig! De eerste vieze ervaring met eten was een feit. De rest van de dag was het moeilijk om hier overheen te komen. En dat terwijl de eerste indruk van Huezo goed was!

's Avonds hebben we het goed gemaakt. Met een pizza en een biertje op het terras van een -met oranje supporters gevuld- cafe Nederlandtegen Slowakijegekeken. Na de verwachte overwinning zijn we blijven hangen en raakten we aan de praat met een Amsterdams stel. Na een gezellige avond en heel wat bier leek het tijd om onszelf voor te stellen.. Bleek dat de jongen een bekende was van Nienke. De wereld is echt heel klein.

In Hanoi zaten we te twijfelen of we niet een motorbike wilden (over)kopen en hiermeeVietnam door wilden reizen. Het leek ons een supergaaf idee,maar uiteindelijkwogen de nadelenzwaarder dan de voordelen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we het idee overboord moeten gooien. In Hue hebben we er voor een prikkie een gehuurd en zijn er de hele dag mee op pad geweest. Het geeft echt een vrij gevoel als je eralleen met een kaart en een rugzakje op uittrekt.Het mooie was ook dat allesgesmeerd liep.We zijn op een prachtig strand geweest, hebben genoten van de leuke dorpjes die we onderweg tegenkwamen en als klap op de vuurpijlgleden we door de drukte van de spits op de terugweg. Dit is iets wat we zeker vaker gaan doen!

De volgende tussenstop was Hoi An, meteen met Unesco bestempelde oude binnenstad. Ook hier was de eerste prioriteit om een betaalbaarhotel te vinden (het liefst met zwembad, want die schijnen ze hier veel te hebben). En wie goed terecht wilt komen moet ook goed zoeken. Na bij zo'n 8 hotels te hebben geinformeerd, hadden we eindelijk bingo! Deze keer geen airco (misschien maar beter ook), maar wel een zwembad. :D

We hadden al het plan om hier maar kort te blijven en dat was uiteindelijk een goede keuze. Zeker vanwege het hotel. Onze kamer bleek namelijk vol te zitten met mieren.. Eerst denk je dat het wel meevalt, maar als je een slokje drinken wilt nemen en je glas zit vol met beestjes, dan weet je dat het tijd is om te verhuizen. De kamer die we hierna kregen was gelukkig bug-free.

De dag daarop hadden we totzes uur 's avonds de tijd om alles te zien en in ons op te nemen. Snel het hotel uit, spullen droppen en het stadje in. We hebben een leuke ochtend gehad. We hebben zelfs de tijd gepakt om langs de barbershop te gaan, zodat Joey eindelijk zijn baard kon laten trimmen. Voor 2 dollar is hij letterlijk van top tot teen onder handen genomen. Ze begonnen met het knippen (ja, met een schaar!) van zijn baard en na hem geinstalleerd te hebben in een ligstoel, zijnze (met zn tweeen)doorgegaan met het knippen van zijn nagels en teennagels. Ze hebben hem gemasseerd en hebben ook nog eens zijn haar gewassen!

Toen de slaapbus eenmaal kwam hadden we er een volle enbijzonderedag opzitten.

De afgelopen week was er een van veel reizen en een hoop verschillende activiteiten. In Nha Trang, onze volgende bestemming, blijven we een kleine week. Het heeft palmboom-stranden en er schijnt een goede atmosfeer te heersen. We hebben er zin in!

Cat Ba Island, Vietnam

Vanaf Hanoi hebben we een tour geregeld die ons viade mooie plekjesin Halong Bayop Cat Ba Island achter kon laten. Paradijs! Wat hadden we er zin in. De bootrit ernaartoe was geweldig. Halong Bay staat niet voor niets op de werelderfgoedlijst en is met zijn honderden eilandjes een genot. Bij de tour zat ook een bezoek aan een aantal grotten, maardit was minder succesvol.Mak als lammetjes zijn we maar achter iedereen aangelopen. Ons erover verbazend dat mensen zoiets moois kunnen verpesten door er neonlichtjes en kunstmatigefonteintjes te plaatsen.

Terug op de boot genieten we verder van demooie eilandjes om ons heen. De mensen die deze tour boeken blijven allemaal een paar nachten op de boot slapen en keren daarna weer terug naar Halong city. Wij daarentegen willen natuurlijk graag opeen eiland achterblijven.
Bij aankomst op Cat Ba zijn we naast een Vietnamees gezin de enigen die uitstappen. Met onze backpack en vol goede moed gaan we tussen de Vietnamesen zitten wachten op de bus. Waarvan we niet weten of en wanneer hij komt.
Als de minibus van het hotel van het gezin komt, proberen we mee te liften. We hoeven er niet eens moeite voor te doen en worden zo naar binnen geloodst.

In het minibusje op weg naar het centrum wanen we ons in het paradijs. Dit is wat je wilt zien en beleven. Zoveel ongerepte natuur! Het busje is druk en vol en slingert heen en weer, tot erdrie mannen in het groen voor de auto gaan staan en de chauffeur remt. Na een kort gesprekmoeten wemet z'n allen uitstappen. Bleek dat de weg even gerepareerd werd..

Buitenraakten we aan de praatmet een Belg (de eerste!) en een Nederlandse die met hun boottrip al besodemieterd waren door de tour-operator. Er was hun een overnachting op de boot beloofd, maar hier bleek niks van waar te zijn. En ze werden op het eiland ook nog van een luxe hotel naar een veel minder luxe hotel verplaatst. We horen de laatste tijd steeds vaker negatieve verhalen over de Vietnamesen. Scherp blijven dus!
Tijdenshet gesprek schrokken we ons het apelazarus! Een enorme explosie was de oorzaak. Bleek dat de wegwerkers dynamiet gebruikten om de grote rotsen (die blijkbaar naar beneden waren gevallen) te verpulveren.

In het dorp een hotel geregeld, onze spullen gedropt en snel naar het strand gelopen. Om even te genieten van het idee dat we de komende dagen kunnen zwemmen. Het was helaasal avond, dus het bleef deze dag bij een strandwandeling en eenkijkje bij de bungalows diedaar op 10 metervan het water staan.

De volgende dag checkten we alweer uit ons hotel. Het wasnamelijk weekend en datzorgde ervoor dat de kamerprijzen verdubbeld en verdriedubbeld waren. DeVietnamesen met geld komen dan namelijk op Cat Ba Island hun weekend vieren.Voordat we het hotel verlieten hadden we al een bungalow op het strand geregeld. Als we dan tochmeer moeten betalen dan maar op eenbijzonderemanier!

Achteraf hadden we dit eerder moeten doen. We sliepen in een hutje waar een vin, een tafeltje en een tweepersoonsbed met klamboe precies inpastten.We moesten alleen tussen de spinnen en strandgangers douchen en toileteren.Dithoort er toch een beetje bij, lekker back to basic. Maarhet belangrijkste; je kan er alsje wilvanuit debungalowhet water inrollen. Dat is heerlijk wakker worden kunnen we jullie melden.

Hetstrand is zoals we het ons hadden voorgesteld.Mooi,redelijk koel, heerlijke golven en vooral heel erg rustig!

Genieten..

Hanoi, Vietnam

Vandaag is de dag! Eindelijk mag ik Nienke ophalen van Hanoi Airport. Met een vlaggetje en geinig naambordje sta ik haar op te wachten. Het vliegtuigstroomt leeg, maar nog geen spoor van een meisje met blonde haren. Nadat zelfs de stewardessenhun koffers hebben gepaktga ik me wel een beetje zorgen maken. Is alles wel goed gegaan??

Na 16 uur in de lucht te hebben doorgebracht en 4 uur op Singapore gewacht te hebben zet ik eindelijk voet op Vietnamese bodem. De douane beambtes, de eerste Vietnamese mensen die ik tegenkom, kijken me amper aan en de sfeer die er hangt is bijnakil te noemen. Maar ik kan me er niet echt druk om maken. Kom maar op! Ik wil me even opfrissen en dan hopelijk snel mn backpack pakken.Wat duidelijk te mooi is om waar te zijn. Mijn backpack komt pasbij de laatste 20koffers van de band rollen. Maar dan, mag ik toch echt naar Joey toe!

Hanoi is een overweldigende stad. En heet ook! Je hoeft maar de met airco gekoelde hotelkamer uit te stappen en het zweet druipt al van je af. Dit weerhield ons niet om toch nog iets van destad te zien. Hanoi is een oude Frans koloniale stad met veel kronkelstraten en balkonnetjes. Verder is er weinig Frans meer van over. Behalve dan de stokbroden die hier (als een van de weinigeplekken in Azie) te verkrijgen zijn. En dat is wel even lekker naast de dagelijkserijst en mie!

We hebben veel gewandeld ensfeer geproefd. Om de drukte van de overvolle straten met kriskras doorelkaar rijdende scooters te ontvluchten zijn we naar een klein tempel eilandje gegaan. Hier hebben we onze eerste gezamenlijke foto'sgeschoten.Verderzijnwe lekker uit eten geweest, hebben vaneen massage genoten, en hadden we ogen te kort tijdens het wandelen door deze grotehoofdstad.

Tijdens het lopen door de straten leren we een hoopover Vietnam.Je leert dat je als toerist altijd overaldrie keerzoveel voor moet betalen dan de lokale mensen. Dat als je iets aangeboden krijgt dit nooit gratis is, dat als je ertwee vraagt, je erzes krijgt en hier dan ook de volle pond voor moet betalen. En het mooiste is dat toen we een draagstok met fruitover onze schouder kregen om er een foto van te maken, we 10 minuten vastzaten aan de dames die ons per se iets moesten verkopen. 'No' kennen ze niet. Weglopen is de enige oplossing.

Een van de verbazingwekkende dingen hier is dat het commercieel denken niet zo ver ontwikkeld is. Als er in een straat een winkeltje met ijzerwaren is, dan is de hele straat gevuld met winkels met precies dezelfde waren. Dit zie je overal. De ene straatvol met zonnebrillen, de ander met alleen maar luiers. Twee kappers direct naast elkaar, twee kopieerwinkelsof twee nagelstudios.Ook de vrouwtjes met brood of fruit gaanbij elkaar zitten. We waren zelfs getuige van een ruzie tussen twee broodvrouwtjes. Die zo hoog opliepdat de een, de broodmand van de ander over straat gooide.

Na een weekje inde hectiek van Hanoikijken we uit naar het relaxte leven aan de kust. Devolgende bestemming is Cat Ba Island,het enige bewoonde eiland in de paradijselijke Halong Bay.