Vertrekken!

Hallo allemaal!

Today is the day!

Ik wil iedereen heel erg bedanken voor het enthousiasme waarmee jullie elke keer met me over mijn reis praatten. Voor de knuffels, kussen, gezellige bezoekjes en cadeautjes die ik van jullie heb gekregen! De afgelopen week was een gekkenhuis, met als toppunt donderdag, maar oh zo gezellig!

Ik vetrekstraksom 9 uur richting Schiphol. Eerst nog even gedag zeggen tegenmijn lieve ouders envriendinnetjes die meegaan naar het vliegveld en die gisteravond en vannacht hebben gezorgd dat ik me prima heb vermaakt (thanx meiden!xxx). En dan de douane door, waar ik voor Joe nog wat lekkers moet kopen. Om vervolgens om half 12 te vertrekken naar het Oosten!

Joey heeft me al gewaarschuwd dat het 45 graden is daar! Kunnen wij ons hiertoch niet voorstellen! Ik hoop voor iedereen hier dat het een prachtige zomer gaat worden in Nederland. Ik ga jullie de komende maanden samen met Joe mooie verhalen en prachtige foto's sturen!

Ik ga het avontuur tegemoet, mijn reis gaat eindelijk beginnen! Ik zal jullie allemaal heel erg missen!

So long!

xxx Nienke

China - Vietnam

Good moooorning Vietnam! (altijd al willen doen) Dit is mijn laatste verhaal in me eentje. Hierna zullen we het eerlijk verdelen ;)

Gisteren ben ikaangekomen in Hanoi, maarde reis hierheen washeel gaar.Eerstkon ik nietslapen in de nachtbus van Guanzhou naar Nanning (a 10uur) en bij aankomst om half 5 's nachts was alles nog gesloten. Ik wist dat de bus naar Vietnam alleen om 8uur 's ochtendsreed en waarvandaan, maar niemand sprak Engels en begreep me briefjes niet.. Ik heb uiteindelijk de taxi gepakt naar een treinstation en daar ben ik door allerlei mensen aangesproken(in het Chinees natuurlijk). Ze begrepen het woord 'Vietnam' niet, en heb dus elke keer mijn paspoort met Vietnamees visum moeten laten zien (beetje risico op straat maarja,ik kon weinig anders) Ben hiernamet een vrouw meegelopen die zei dat ze wel wist waar ik heen moest. Na 5 minuten lopen stonden we voor eentouringbus, maardeze vertrokvolgens mijn gegevens te vroeg, dus ik twijfelde heel erg met instappen.

Heb toch maar de gok genomen. Een andere vrouw in de bus sprak een beetje Engels en vertelde dat deze bus naar het grensstadje ging.Het werd dus al iets positiever. De bus zelf stopte meerdere keren en iedereenmoest er dan uit. Ik in verwarring of we er al waren, maar elke keer reden we weer verder. De allerlaatste stop was voor een grote plattegrond met allemaal foto's van bezienswaardigheden in deze buurt en er stondengrote golfkarretjes klaar om ons in te vervoeren.Ik wist nu bijna zekerdat ik in een bus zat dieons naar een soort toeristentrip bracht ofzo. Maar mijn medepasagiers hebbenme (zoals zo vaak) meegesleept en zelfs me kaartje betaald. Iedereen riep dat ik mee moest, dus ben maar gegaan. Het ritje in hetkarretje duurdewelgeteld tweebochten en toen stonden we voor de douane! :) Terwijl ik de man wilde terugbetalen regelde hij mijnvolgende kaartjeen kon ik doorlopen om me paspoort te laten zien. Alles was natuurlijk in orde.

En toen mocht ik eindelijk de Friendship Pass, debrug tussen China en Vietnam, oversteken. Ik was superblij dathet me toch gelukt was in een dag. Snel nog even me laatste Chinese geld gewisseld en toen kon ik aan het Vietnamese papierwerk beginnen.

De eerste indruk van Vietnam was heel positief. Iedereen lachte en de douanierzei na het zien van me paspoort foto zelfs'you're a handsom guy', haha. Maar het werd al snel minder leuk omdat ik na een ritje achterop de motortaxi al gelijk heibel kreeg met de chauffeur over het afgesproken bedrag.Zat een verschil van 90.000 dong tussen. Je bent in Vietnam trouwens al miljonair als je 50 euro hebt.

Numoest ik nog met de bus naar Hanoi. Via via kwam ik bij een bus vol metvrolijke Vietnamezenterecht. Toen ik ze vroegof dit de bus naar Hanoi was riepen ze stuk voor stuk'yes, yes, get in'.Maar na 7 uur rondrijden wist ik dat dit niet de goede bus was.. Na meerdere keer vragen zeiden ze dat we er bijna waren.Terwijl bijna ingedommeld wasmoest ik plotseling de bus uit. Aan de overkant van de weg stonddejuiste busnaar Hanoi en ik moest rennen om diete halen. Nu wist ik zeker dat ik belazerd was. Na weer 2 uur rijden kwam ik eindelijk in Hanoi aan.

Ik was helemaal gesloopt door de slapeloze nacht en uren rondrijden.Heb een taxi gepakt en in mijn hostel alles van me afgedoucht. Ik weet wel dat ik de komende maand niemand ga vertrouwen in Vietnam. Maar misschien veranderd dat als we verder reizen.

Overmorgen is Nienke hier en dan gaan we alleen maar leuke dingen doen. Heb ook superveel zin om te zwemmen, dus na Hanoi gaan we naar de oostkust, naar het prachtige Halong Bay.

Guangzhou, China

Guilin & Yangshuo, China

Ik ben vandaag aangekomen in Guangzhou, bij Richard van Zundert (sommigen kennen hem van Nieuwer Amstel). Hijstudeert hier en woont samen met een Nederlandse huisgenoot in een, voor mij doen, super-de-luxe appartement aan de Pearl River.

Vanaf Shanghai was ik per trein naar Guilin gereisd. Heb heerlijk genoten van het bedje en de rust in de hard sleeper. Guilin is eigenlijk alleen maar een uitvalbasis voor de andere mooie plekjes hier in de buurt. De dag na mijn aankomst ben ikmeteen minibusjenaar de rijstterrassen van Longsheng gegaan. Deze zijn zo ontzettend mooi, dat een Amerikaan de hele tijd 'Amazing, amazing!' zou zeggen als die hier rondloopt.

Ik ben samen met twee Chinese meisjes de stijle bergen waar de rijstvelden op liggen gaan beklimmen. Je moet soms echt hard werken om van de beste uitzichten te kunnen genieten.. Het was een beetje regenachtig, maar gelukkig konden we alles nog goed zien. De rijstvelden zijn in zoveel lagen gelegd dat het net een schilderij is. Of een taart. Wat je wil.

Toen we op het laatste uitkijkplekje warenbegon het plotseling te onweren. En niet zo'n beetje ook. Het kwam weer eens met bakken naar beneden.Bruine waterstromen schoten naar beneden.We moesten nog helemaal teruglopen over de gladden en oneven paden, die na 10minuten helemaal onder gelopen waren. Zelfs mijn waterdichte schoenen werd het allemaal teveel. De Chinese meiden waren niet te stoppen, het zijn net machientjes. Door de tropische regen en de soms bosvollestukken leek het net of iknaar een kung-fu versie van Indiana Jones zat te kijken. Ze sprongen doorweekt van de regen van steen naar steen en stapten door zonder een gilte geven. Ik vond ze geweldig! En ik was niet de enige die dat vond, want elke keer als we bij een schuilplek vol met mensen kwamen, kregen ze (en ik ook een beetje) bemoedigende duimen omhoog. En dan gingen ze weer. En ik erachteraan.
De terugweg was door het onweer ook anders dan op de heenweg. Door de grote hoeveelheid regen waren er grote rotsen de weg op gedonderd, en we moesten hierdoor via een omweg terug naar het hostel.

De volgende dag ben ik met een Engelse en drieIsraëliërs naar Yangshuo gegaan. Volgens meerdere backpackers die ik in China gesproken heb is dit echt een must-see als je in het zuiden bent. Het was maar anderhalf uur rijden vanaf Guilin, dus we waren er zo. Is weer wat anders dan 24 uur in de trein zitten.

De omgeving was inderdaad zo mooi zoals ze zeiden. De stad wordt omringd door losstaande puntige bergen en de Li & Yulong River. In het dorpje was ook een leuke markt en heel veel toeristenwinkels. De tweede dag heb ik een mountainbike gehuurd en heb nog meer leuke foto's kunnen maken. Tussendoor even schuilen voor weer een regenbui. Het schijnt in deze periode altijd te regenen. Heb dus eigenlijk geluk dat ik nog droge dagen heb!

De foto's van deze dagenstaan online. Die van Shanghai staan er inmiddelsook op. Vanavond ga ik met Richard en Martijn, onder het genot van wat biertjes, de eerste wedstrijden van het WK bekijken. Eindelijk is het zover!

Shanghai, China

Van de westkust naar de oostkust van Eurazie. Heb al meer dan 10.000 km gereisd!
Voor mensen die ooit gaan twijfelen of ze een kaartje moeten kopen voor hard seat of hard sleeper in de Chinese trein; neem het laatste! De eerste indruk was nog positief; de stoelen zijn niet hard. Maar de treincoupe is wel overvol! De hele rit (a 15 uur) hebben er mensen moeten staan in het gangpad of een stoel moeten delen.. En als je dan ook nog een huilende baby naast je hebt is het feest compleet. Alsof het nog niet erger kon, heb ik de hele rit last van me maag gehad (geen idee waarvan, maar het moest er een keer van komen). Het beetje geluk dat ik had zat 'm in mijn plekje bij het raam. Nu kon ik bij het proberen te slapen afwisselen met mijn hoofd op het tafeltje of mijn hoofd tegen het raam.

Na een vertraging van 1,5 uur kon ik op het station eindelijk de metro naar het hostel nemen. Meteen werd ik aangesproken door iemand met een Chinees-Engels lesboek. Hele gesprekken wilde hij met me aangaan, maar ik was door de treinrit niet echt in de stemming. Overigens spreken ze in Shanghai wel het beste Engels van heel China. Nog steeds heel slecht Engels, maar ze doen hun best. :)

het balkon van mijn kamer in het hostel kijkt uit over een markt. Als je over die markt loopt ga je even terug in tijd. (Is weer wat anders dan al die futoristische wolkenkrabbers), Ze hebben naast groenten & fruit ook kraampjes waar ze levende kippen, duiven en eenden verkopen. Deze worden voor je neus geslacht, geplukt en gekookt. Verser kan niet, maar ik krijg er geen honger van..

De volgende dag ben ik in alle vroegte naar de World Expo gegaan. Op de Wereldtentoonstelling van Parijs in 1900 werd de Trans-Siberie Express gepresenteerd. Maarja, dat is alweer oud nieuws he. De World Expo van 2010 is er een van veel pavilioens met een hoop show. Elk pavilioen is een presentatie van een land of groep landen. De meeste pavilioens waren wel geinig, maar er zaten ook een paar landen bij die echt niet weten hoe ze zich moeten promoten.. Het scheelt dat de meeste Chinezen zich vooral bezighouden met de stempels om hun 'Expo-passport' vol te krijgen. Echt hilarisch om te zien hoe ze, zonder ook maar een blik op het tentoongestelde te werpen, zo weer in een nieuwe rij stappen voor alleen een stempeltje. En vermoeiend voor degene die ze moet neerzetten. Je kan zo wel goed de cultuurverschillen zien: De Aziatische stempelgevers zijn bloedfanatiek, de Afrikanen zijn heel relaxed, en de Nederlanders hebben een tafel neergezet waar mensen het zelf kunnen doen.
Tussendoor zijn er optredens, goochelshows, breakdance-acts en ga zo maar door. Als afsluiter is er een praalwagenparade die in Disneyland niet zou misstaan. De leukste paviljoens waren trouwens die van USA en Thailand (leken beiden op elkaar, maar Thailand was net even beter omdat ze een 3d-film toonden met water- en geureffecten). De Nederlandse 'Happy Street' was ok. Je loopt hier in een straat met verschillende huisjes waarin allerlei Nederlandse producties worden getoond. Na een boottochtje met uitzicht over de verlichte skyline van Shanghai weer terug naar de echte wereld.

Zaterdag ben ik overdag naar het drukke centrum geweest. Maar ik vond er niet zoveel aan.. Steden beginnen een beetje op elkaar te lijken. Overal heb je dezelfde winkels, of je nou in Moskou, Shanghai of Amsterdam bent. En de pleintjes en parkjes waren ook niet zo bijzonder.
Ik kreeg opeens zin om naar de bioscoop te gaan! Was grappig omdat alles weer in het Chinees stond. Er waren twee films in het Engels en na veel gebaren en hulp van wat jongeren kreeg ik me kaartje voor een actie-comedy. De verassing was groot toen bleek dat ik naar Prince of Persia zat te kijken, haha. Het was gelukkig wel een leuke film.

's Avonds zou ik uitgaan met een Duitser die ik in de Transsib ontmoet had en die toevallig ook in Shanghai was. Maar hij had voedselvergiftiging opgelopen en hierdoor viel het avondje een beetje in het water. Uiteindelijk ben ik met me Franse kamergenoten naar een bar en een club geweest. Was een gekke avond. Veel bier en shooters, en voelde me aan het einde van de avond net een Fransman. Heb echt gelachen om die gasten.

Vanmiddag stap ik voor 24 uur in de trein naar het zuidenwesten. In de omgeving van Guilin en Huangshuo zijn mooie natuurgebieden en ik wil ook een bezoekje brengen aan een van de rijstterrassen. Deze keer heb ik de ouderwetse hard sleeper, dus ga heerlijk genieten van me eigen bedje. :D

De foto's van Shanghai volgen helaas door technische probleempjes later..

Xi'an, China

De trein van Beijing naar Xi'an was weer een nieuwe belevenis. Ik had kaartjes gekocht voor de goedkoopste slaapplek, de hard sleeper, en was benieuwd hoe erg dit zou verschillen met de Trans-Siberie Express. Nou, het eerste verschil was het treinstation. Zoals overal in China warenook hier heel veel mensen.

In de trein maakte ik kennis met mijn 'kamergenoten'. Eigenlijk is de hele coupe een grote slaapzaal, want de 'kamers' van zes bedden (drie bedden onder elkaar) hebben geen deur. Weer was ik de enige niet-Chinees en de communicatie verliep zoals gewoonlijk lekker stroef. Mijn simpele vraag of ze me wakker wilden maken als we in Xi'an waren kostteruim 10 minuten. Met behulp van gebaren, pen & papier, een mobiele telefoon en onder veel gelach was de boodschap eindelijk over gekomen.

Na een lange slapeloze nacht kwamen we in Xi'an aan. Eerlijk gezegd was ik even helemaal klaar met sightseeing en wilde alleen maar slapen en relaxen. Komt vast door het drukke weekje in Beijing. Gelukkig is het hier lekker goedkoop en kan ik me zo'n relax-weekje prima permiteren. Buiten het bezoek aan een museum en een paar rondjes door de stad, heb ik vooral met andere backpackers gepraat en gedronken.

Maar een bezoek aan Xi'an is geen volledig bezoek als je het Terracotte Leger niet gezien hebt. Dus maandag ben ik daar met me twee roomies (een Brit en een Kiwi) met de bus naartoe gegaan. Dit ondergrondse mausoleum van 2000 levensgrote aardewerk soldaten& paarden is pas in 1974 gevonden door een paar boeren die een put aan het graven waren. Erligt nogveel in puin en de archeologen zijn druk aan het werk om alles te restaureren. De 'warriors' hebben ieder een ander gezicht en het is dan ook erg indrukwekkend om langshet legerte lopen. Het zijn er ook zoveel! Het is het achtste wereldwonder, maar zoals bij meer wereldwonderen hebben hiervoor een hoop mensen moeten lijden. In totaal hebben zo'n 700.000 mensen aan het TerracottaLeger gewerkt.Dat is twee keer zoveel als aan de Chinese Muur.De laatste mensen diegeholpen hebben werden zelfs levend begraven, zodat de plek 'voor altijd' geheim zou blijven.

Gisteren ben ik naar de kapper geweest. Dat lijkt heel normaal. Maar ga maar eens aaneen Chinees uitleggen hoe je je haar wilt hebben! Ik had er goed over nagedacht en heb een pasfoto meegenomen waar ik met kort haar op stond. Chinezen zijn met de recht de beste namakers ter wereld, want ik leek er precies op.Aleen iets bruiner en met baard. ;-)

Vanmiddag vertrek ik naar Shanghai. Deze keer heb ik hard seat-kaartjes. Dus geen bed, maar is weer een nieuw avontuur. De meeste Chinezen reizen op deze manier, dus goed om een keer meegemaakt te hebben.

De foto's van Xi'an staan op de site, hoop dat het een goede indruk van het Terracotte Leger achterlaat.

Beijing, China

Het was een topweek! Heb zo'n beetje alle sights in Beijing gezien en heb dan ook terecht pijnin me benen. Wat meteen opvalt als je in Beijing op straat loopt is dat iedereen hier roggelt.Is niet fris,al helemaal niet als je lekker aan het eten bent. De Chinezen zelf malen er niks om.

De eerste dag na aankomstmoest ik naar het Tiananmenplein, het Plein der Hemelse Vrede. Dit plein heeft een beruchte geschiedens en is dan ook drukbezocht. Er zijn gigantisch veel Chinese toeristen die voor het eerst hun hoofdstad bezoeken. Volgens mij hebben ze niet vaak een blanke gezien, want ik moest geregeld met ze op de foto. Was wel grappig. Daarna naar het gezellige Beihaipark gegaan.

Zondag heb ik voor het eerst sindsvertrekgebruikt als rustdag. Het leuke van zo'n dag in het hostel is dat je altijd leuke mensen ontmoet. Er waren nu veel Amerikanen, maar ook twee gasten uit Brabant en twee gezellige meiden uit Leiden. Met hen ben ik ook een avondje naar de Bar Street geweest.

Dan de Chinese Muur. De weg erheen was eigenlijk al een interessant avontuur op zich. Ik wilde niet met de dure tourgroep mee en had uitgezocht hoe ik met een lokale bus bij Mutianyu (het minder toeristische gedeelte van de Muur) kon komen. Het begin was een eitje, maar de problemen begonnen toen ik moest overstappen bij een klein dorpje in de buurt van Mutianyu. Ik was de enige niet-Chinees in de bus en kon dus aan niemand vragen waar ik eruit moest.

Eenaam in het dorpjestonden taxi-chauffeurs bij elke halte op mijn raam te bonken. Ze wilden mij dolgraag naar de Muur brengen. Eentje kwam zelfs de bus in om met folders en een lang verhaal (in het Chinees) mij over te halen met hem mee te gaan. Het was een hele happening en de hele bus keek geamuseerd naar dit vreemde tafereel. Ik kon eigenlijk alleen maar lachen en nee schudden. Gelukkig schoten verschillenden mede-pasagiers te hulp en schrevenallerlei Chinese tekensop me briefje. Uiteindelijk ben ik op goed vertrouwen met een half-Engelssprekende jongenmeegelopen naar de overstaphalte.

Daar sprongen de mensen weer bovenop me en de jongen probeerde iedereen op een afstandje te houden. Helaas moest hij zijn bus halen en stond ik daar alleen tussen 30 Chinezen die gebiologeerd naar me zaten te kijken. De bus kwam maar niet en ondertussen was het onderhandelen met een taxi-chauffeur begonnen. Het is een sport op zich en na een kwartierje werd ik voor een spotprijsje naar de Chinese Muur gebracht.

En dan denk je dat je er bent, naar je moet eerst ontelbare traptreden op voordat je op de Muur zelf bent. Na een klim van 20 minuten en vele drinkstops later was ik er eindelijk. Dankzij het mooie uitzicht en het speciale gevoel datik echt op de Chinese Muurstond, was ik al de moeite van hiervoor snel vergeten.

Tussen de Muur staan verschillende wachttorens die op het eerste gezicht dicht bij elkaar staan, maar je bent al gauw een kwartiertje onderweg. De paden gaan op-en-neer en over on-even stenen. Mijn conditie is er goed op vooruit gegaan!

Na dit speciale moment moest ik ook weer terug naar Beijing. Ik had bedacht dat ik wel met een toeristenbus mee kon rijden als ik de chauffeur wat geld toestopte. Maar het wasal laaten de bussen waren weg. Terwijl ik weer een taxi-chauffeur aan me broek had hangen zag ik twee toeristen naar beneden lopen. Ik ben op ze afgestapt en gevraagd of we een taxi konden delen. Ze hadden er al een geboekt en ik mochtgoedkoop met ze meerijden. Very nice!

De rest van de week ben ik bij een lama tempel geweest, naar de Beijing ZOO geweest (waar ze hele luie panda's hebben) enheb ikeen bezoekje aanhet Olympisch dorp gebracht. Het nationale 'Vogelnest' stadion wasindrukwekkender dan verwacht. Ook hier waren veel Chinese toeristen en kon dus weer een aantal keer lachend met ze op de foto.

Vanmiddag vertrek ik per trein naar Xi'an. Beijing was leuk! Ik heb me ondanks de grootte van de stad geen moment geergerd (los van het geroggel) en zie mezelf hier nog weleens terugkomen.

De foto's van Mongolie en Beijing staan inmiddels online. En wat grappigs; de Zwitser uit het verhaal van de Peking Express heeft erop gereageerd. Moet je maar even kijken. Tot in Xi'an!

Peking Express

Ni hao! Na weer een lange treinrit ben ik inChina aangekomen. Het is hier goed warm, zeker in vergelijking met Mongolie en Rusland.

Zoals gewoonlijkging het bij aankomst in Beijing niet zoals ik had verwacht. Ik wilde eerst mijn geld wisselen zodat ikdoor de goedkope taxi naar het hostel gebracht kon worden, maar er was geen wisselkantoor te bekennen. En omdat de mensen op straatgeen Engels spreken ben ik maar gewoon wat banken afgegaan. Pas bij de 3e bank wilden ze euro's aannemen. Helaas was de rij zo lang dat ik maar gewoon een groot bedrag ben gaan pinnen.

Dan de taxi nog. Gelukkig had een Engelssprekende Chineeshet adres in het Chinees voor mij opgeschreven. Ik zag de buinamelijk al hangen bij de taxichauffeur. Alsnog wilde pas de 5e taxi mij meenemen. En eenmaal in het hostel bleek mijn kamer al vergeven. Ik was blijkbaar te laat. Gelukkig konden ze wat anders regelen en slaap ik de komende dagen alsnog in dit leuke guest house.

De treinreis was trouwens ook weer een unieke. Dat kwammede doordat op de grens van Mongolie en China de gehele trein werd opgetild. De spoorlijnen van deze landen verschillenzo erg van elkaar dat er andere wielen onder de de trein gezet moesten worden. Dit kostte bij elkaar 4 uur.

Maar wat me het meest bijgebleven is heeft te maken metmijn medereizigers. Toen ik gisterochtend vroeg bij de trein aankwam stond daar een Engelse die ik in het hostel in Irkutsk al tegen gekomen was. Zeis een type diezo als persiflage in de Britse comedyserie Little Britain had gekunt. In Irkutsk zeurde ze al op alles en iedereen, en nu stond ze te bekvechten met een oude man die haar bagage gesjouwd had. Hij wilde meer geld (omgerekend 50 cent), maar dat wilde zij niet geven. Ik dacht 'laat maar gaan', en ben de trein ingestapt.Mijn kamergenoten waren een Zwitser en een Turkse Engelsman. Met name de Zwitser was eenleuke gesprekspartner.

Het waswachten op de 4e persoon. De deur ging open en wie komt er binnen; de irritante Engelse.Ze bleeklinksboven me te slapen.. Zelfs toen dacht ik nog 'het zal wel meevallen', maar tijdens te reis kreeg ze meerdere aanvaringen met de aardige Zwitser. Hij gebruikte volgens haar te veel deo, het was te warm binnen, het duurde allemaal te lang. En toen de Zwitser het raam wilde openen raakte hij haar per ongelijk aan, waarop ze helemaal de pan uit flipte. Je denkt dat het niet erger kan, maar 's nachts stonds ze opeens naast me bed. Ze had hoofdpijn gekregen van de stank van de Zwitser en ze wilde de deur helemaal open zetten. Hetnadeel daarvanwas dat het behoorlijk waaide in de verlichte gang en dat het naar gebakken eten stonk. Na een korte bemiddeling ging de deur op een kier. Wat een figuur!

En dan de Nederlanders. Zie ik de eerste 2 weken geen enkele Hollander, nu zat de trein er vol mee. Soms schaam ik me wel een beetje voor onze landgenoten. Ze verdringen elkaar om de mooiste foto te kunnen maken en lopen gewoon halfnaakt rond als ze daar zin in hebben. Het leek een beetje op de familieKazan in 'de Groeten uit de Rimboe', inclusief het gegiegel.

Los van deze aparte mensen heb ik het hartstikke leuk gehad met de Turk en de Zwitser. Door alle gekkigheid kregen we ook geregeld de slappe lach met ze drieen. Ik had al een tijd niet zo hardgelachen, dus dat was wel even fijn. De Zwitser werkte tijdens het EK in Bern waar die oranje gekte toegeslagen was. Hij vertelde dat de burgemeester speciaal voor de Hollanders 3 verkeerslichten op een brug richting het stadion had neergezet. Ze vonden het namelijk leuk om bij het oranje licht te gaan hurken. De grap was dat er op een brug helemaal geen stoplichten nodig zijn en datdeze lichtendoor speciaal aangestelde politieagenten werden bestuurd. Ze moesten gewoon afentoe het stoplicht op rood-oranje-groen zetten. :D

Dit was weer een langer verhaal dan de bedoeling was. De komende dagen ga ik Beijing verkennen en zal jullie daarna weer lastig vallen met een (hopelijk) interessant verhaal.